Proloog

“Oma! Oma kijk! Kijk wat ik allemaal kan!” brulde een klein, blond meisje terwijl ze op haar korte kinderbenen de trap afdenderde. Het jonge, twaalfjarige meisje had in haar boeken voor het nieuwe jaar gekeken en had een nieuwe spreuk geleerd. Eenmaal onderaan de trap keek ze zoekend om zich heen naar het vriendelijke, oude gezicht van haar lieve oma. “Oma! Oma, kijk!” brulde ze nog een keer terwijl ze de woonkamer in snelde. Daar vond ze haar oma, op de bank, met een brief van een net binnen gevlogen uil in haar trillende handen. “Oma? Oma? Wat is er?” vroeg het blonde meisje terwijl ze richting haar oma liep en voorzichtig naast haar ging zitten. Haar oma antwoordde niet, het enige wat ze deed was in zichzelf mompelen. Voorzichtige tranen liepen over haar gerimpelde wangen. Het jonge meisje boog zich dichter naar haar oma toe om te horen wat ze stamelde. “ze zijn dood … Ze zijn dood”