Hoofdstuk 1

Scarlett Serenity Genesis Griffiths. P.O.V
-Fourth Year-

Zwijgend volg ik de rest van Slytherin naar de danslessen. Waarom krijgen we nou danslessen? Sowieso kan ik al niet dansen en je hebt er altijd een partner voor nodig. Laat het nou zo zijn, dat mijn partner misschien nog wel een groter probleem is. Zachtjes zucht ik, als ik me op het bankje laat vallen. Ik lach zachtjes, als Ron Weasley met professor McGonagall moet dansen. ‘Meneer Weasley leg je hand op mijn heup,’ zegt professor McGonall lichtelijk geïrriteerd. Ik hoor Slytherin nog harder lachen en zachtjes doe ik met ze mee. Normaal ben ik geen gemeen persoon, maar zelfs ik moet toe geven dat dit erg grappig is. Nadat Weasley bevrijd is van zijn danspartner, haast hij zich zo snel hij kan naar zijn zitplaats. ‘Nu oefenen jullie deze dans met een partner.’ Er wordt luid gejuicht. ‘Ik heb de danspartners al gemaakt.’ Het gejuich van daarnet dempt gelijk. Ik daarin tegen ben er blij mee, zo zal ik niet alleen overblijven. Dat gebeurd eigenlijk altijd en dat voelt altijd zo ongemakkelijk. Ik schrik op als ik mijn naam hoor. ‘Scarlett Griffiths en Draco Malfoy.’ Ik had het gevoel, dat ik het niet slechter had kunnen treffen. Ik had zelfs nog liever zelf paren gevormd. Draco Malfoy, de populairste jongen uit Slytherin. Ik liet mijn ogen over de menigte glijden, opzoek naar het gezicht van Draco Malfoy. Plots vol ik iemand op mijn schouder tikken. Verschrikt draai ik om en deins een stukje achteruit. ‘Liet ik je schrikken?’ Vraagt Draco met een kleine grijns. Ik knik enkel. Zijn grijns werd nog iets breder, waardoor ik onbewust nog een stapje achteruit deed. ‘Kom,’ zei Draco. Hij stak zijn hand naar me uit, die ik twijfelend aan nam. Hij leek mijn twijfeling te zien, want hij glimlachte even lief. ‘Wees niet bang, ik beloof je dat je aan het einde je handen nog hebt. Ik bijt niet, heus.’ Ik liet me door hem mee trekken, naar het midden van de dansvloer. Zachtjes en voorzichtig alsof ik zou breken, legde hij zijn hand op mijn heup. Zijn andere hand omklemde voorzichtig de mijne en ik legde mijn hand in zijn nek. Zijn huid voelde koud, alsof hij net buiten in de kou had gelopen. De muziek begon en ik voelde Draco mij begeleiden. Onzeker keek ik naar mijn voeten en probeerde ik Draco te volgen. Ik zuchtte opgelucht toen de muziek stopte en professor McGonagall zei dat we mochten gaan. ‘Je bent een goede danseres,’ fluisterde de stem van Draco in mijn oor. Ik schudde mijn hoofd en snelde daarna de zaal uit. Ik was geen goede danseres, hij was een goede danser. Meer niet.