Hoofdstuk 5

Scarlett Serenity Genesis Griffiths. P.O.V
-Sixth Year-

“Heb je alles?” vroeg mijn opa terwijl hij mijn schoudertas aan me overhandigde. Ik trok een bedenkelijk gezicht en liep in mijn hoofd mijn lijst na. Boeken, uniformen, ketel, veren, perkament, kleding, schoenen. Ja volgens mij alles wel. Ik keek mijn opa aan en knikte toen. Nu moest ik hem alweer alleen laten, ik zou hem pas terug zien over een aantal weken, in de herfstvakantie. Voorzichtig, alsof ik breekbaar was, omhelsde hij me en drukte een kus op mijn kruin. Daarna liet hij me los en deed een stap achteruit. Het was het ritueel dat ik al drie jaar achter elkaar volgde. In het eerste jaar was mijn oma er nog die me een knuffel en een kus gaf, nu was het alleen mijn opa nog. Ik bracht mijn hand naar mijn mond en blies hem een kushand toe. Daarna draaide ik me om en stapte de trein in, de trein die me voor een nieuw jaar naar Hogwarts zal leiden. Ik wurmde me door de menigte en liet mijn blik af en toe een coupé inglijden om te kijken of er eentje leeg was. Uiteindelijk vond ik een coupé en schoof de deur open. Opgelucht gooide ik mijn tas in het rek boven de bank en schoof de deur weer dicht. Ik ging nooit bij mijn medeleerlingen zitten, ik paste niet in het geheel. Ik was geen echte Slytherin. De enige reden waarom de Sortinghat me in Slytherin heeft geplaatst is denk ik omdat mijn ouders allebei in Slytherin zaten, ik was liever in Gryffindor of Ravenclaw geplaatst. Maar nee, ik zat bij de arrogantste afdeling van de hele school. Ik durfde mijn mond niet open te trekken tegen Dumbledore, niet dat ik dat ooit zou gaan doen. Ik zie het nut van praten niet meer in sinds die afschuwelijke dag, die afschuwelijke dag die kapot is gemaakt door behulp van woorden. Woorden doen je alleen maar pijn, dus is het beter als je ze niet meer gebruikt. Dan kunnen ze je ook niet afbreken van binnen uit. Met een onhoorbare zucht streek ik over mijn bleke gezicht. Ik had de afgelopen week niet geslapen, ik was te zenuwachtig voor het nieuwe jaar. Ook al had ik eigenlijk helemaal geen reden om zenuwachtig te zijn.Ik zou toch niet zo heel veel meemaken ik zou denk ik de hele dag verstopt in een hoekje zitten met een goed boek. Zoals altijd. Ik keek naar buiten en liet mijn gedachten een beetje gaan, ik had ze altijd onder controle. Als ik een nare gedachte op voelde doemen in mijn hoofd dan stopte ik hem zo snel mogelijk ver weg in mijn gedachten, ik had het onder controle. Bij de deur hoorde ik geschuifel, en de deur die open werd geschoven. Een beetje verward keek ik om en zag in de deuropening drie van mijn medeleerlingen staan. “Kom op Draco, laten we ergens anders naar toe gaan, deze coupé is al bezet” jengelde een donkerharig meisje achter de witblonde jongen die mijn blik in zijn greep hield. “Pansy, het is maar één iemand. Ik denk niet dat ze het erg zou vinden” zei Draco zonder zijn blik af te wenden. “Of wel, Scarlett?” vroeg hij langzaam terwijl hij één wenkbrauw optrok. Ik perste mijn lippen op elkaar en keek weg. “Zwijgen is toestemmen, Scarlett”.