Hoofdstuk 14

Draco Lucius Malfoy. P.O.V

Een gil die door merg en been gaat maakt me wakker. Ik herken de gil niet, maar hij is van een meisje. De rest slaapt gewoon door. Hoe kan dat nou? Die gil was echt akelig. Ik haal mijn schouders op en loop naar beneden. Misschien dat ik er dan kan achterkomen wie het was. Zacht sluip ik naar de commonroom. Beneden zit een meisje met blond krullend haar. Ze lijkt op het punt van een zenuwinzinking te staan. Van dit punt herken ik haar niet. Als ik dichterbij sluip herken ik Scarlett. Geruisloos ga ik naast haar zitten. Ze lijkt echt op het punt te staan te bezwijken onder alles. Voorzichtig sla ik een arm om haar heen. Geschokt vlogen haar ogen open en haar adem stokte. Ze keek me met grote ogen aan. In haar ogen zag ik dat ze van alles tegen me wilde schreeuwen, maar dat deed ze niet. Ze zei niks, zoals altijd. Er rolde nog enkele laatste tranen over haar wangen, die ik voorzichtig wegveegde. Ik volgde ze met mijn ogen en ze spatte kapot op de vloer. Zo moest het voor haar voelen. Alsof je wereld uit elkaar spat, als één druppel. Spat en weg is je eigen veilige plek. Ik keek op naar Scarlett, die nog steeds naar de uit elkaar gespatte tranen op de grond kijk. Nieuwe vormden zich bij en liepen als rivieren over haar wangen. Zachtjes trok ik haar tegen me aan en wreef, proberend geruststellend over te komen, over haar rug. In het begin hielp het niet en begon ze alleen maar harder te huilen. Daarna hoorde ik haar ademhaling omlaag gaan en leek ze te kalmeren. ‘Wat is er?’ Vroeg ik toen ze gestopt was met huilen. Ze antwoordde niet. Natuurlijk dom Draco ze praat niet. Ja, nee vragen dan maar. ‘Wordt je gepest?’ Ze schudde van nee. Denk na Malfoy, het is nacht wat zou er kunnen zijn? Dom natuurlijk nachtmerrie. ‘Nachtmerrie?’ Probeerde ik voorzichtig. Ze knikte van ja. ‘Wil je er over praten?’ Ik wist het antwoord al, maar vroeg het toch. Je wist maar nooit. Het antwoord was zoals ik al verwacht had nee. ‘Gaat het weer een beetje?’ Ze knikte. ‘Als er iets is kun je altijd naar me toe komen hé.’ Ze keek me een beetje vaag aan, alsof ik net iets heel raar had gezegd. Toch knikte ze. ‘Probeer wat te slapen Scarlett, dat heb je nodig.’ Nog steeds zwijgend stond ze op. ‘Welterusten Scarlett.’ Kort draaide ze zich om. Ze wees me aan en stak twee vingers op. ‘You too.’ Stelde ik hardop vast. Ze knikte, draaide zich daarna weer om en verdween uit het zicht. Ik zuchtte even. Ik stond op en liep terug naar mijn eigen slaapzaal. Zuchtend trok ik de deken over me heen. Ik kon haar niet loslaten, maar ik begreep niet. Waarom niet.