Hoofdstuk 15

Scarlett Serenity Genesis Griffiths. P.O.V

De volgende ochtend werd ik brak wakker. Mijn hoofd zat vol watten en ik mijn ogen brandden. Het was niet te harden. Voorzichtig kwam ik overeind en keek ik door de kier van de gordijnen. Aan het licht te zien was het een uur of 7, prima tijd om op te staan zo had ik alle tijd en kon ik gewoon mijn gang gaan. Ik liet mezelf uit bed glijden en rilde toen mijn voeten in aanraking kwamen met de vloer, het was hier altijd zo verdomd koud. Snel liep ik naar de kast, trok mijn gewaad zo zachtjes mogelijk tussen een stapel kleding uit en pakte mijn toiletspullen. Ik liep op mijn tenen richting de badkamer om niemand wakker te hoeven maken. Nadat ik mezelf had opgesloten in één van de douchehokjes en ik een douche had genomen van een half uurtje, liep ik naar de spiegel en wees met mijn Wand naar mijn haren, ik kon al zoveel spreuken non-verbaal ik hoefde niks meer te zeggen. Mijn haren vielen golvend en zacht over mijn schouders. Ik haalde er nog een hand doorheen en grabbelde mijn spullen bij elkaar. In de slaapkamer kwam iedereen langzaamaan in beweging, ik besteedde er geen aandacht aan. Zij besteedde ook nooit aandacht aan mij, dus waarom andersom wel? Ik graaide mijn boeken van de plank en propte ze in mijn tas. Deze sloeg ik over mijn schouder zodat de band schuin over mijn borst liep. Ik trok hem achter me, zodat hij boven mijn kont hing en grabbelde nog een random boek van de plank zonder te weten welke ik pakte. Ik verliet mijn slaapkamer en snelde de trap af, de Common Room door. Het lag er spookachtig bij, we zaten verstopt onder het meer dus hing er iedere dag een groene gloed in de ruimte. Snel liep ik de ruimte door en langs de muur die ons van de gangen van het Kasteel scheidde. De koele ochtendlucht kwam me tegemoet en ik haalde diep adem. Voorzichtig begon ik mijn weg naar de Grote Zaal, hij was eigenlijk nog helemaal leeg omdat het inmiddels pas een uur of kwart voor 8 was. Iedereen zou zometteen wel komen. Ik liep langs de lange afdelingstafel van Slytherin en ging ergens aan het einde zitten, eindelijk kon ik zien welk boek ik mee had genomen. Ik streek over de kaft en las de krullende letters The Tales of Beedle the Bard. Dat ik die nog steeds had, ik dacht dat ik die thuis gelaten had dit keer. Blijkbaar stop ik hem nog steeds automatisch bij mijn spullen als ik naar Hogwarts ga. Ik trok mijn wenkbrauwen in een bedenkelijke frons en glimlachte daarna klein, ach. Het waren kinderverhalen, maar ik kreeg er nooit echt genoeg van. Ik sloeg het boek op een bepaalde bladzijde open en kwam uit bij het verhaal van de drie broeders. Mooi, ik had geen zin in Rabbity Rabbity of iets dergelijks. Ik liet mijn vinger over de regel glijden en vouwde mijn handen toen om de kaft, ik hield het boek een beetje schuil onder de tafel, waardoor het leek alsof ik naar mijn handen aan het kijken was. Ik had op het moment niet echt behoefte aan iemand die me belachelijk kwam maken met de voorkeur van boeken die ik lees.