*18*

‘dus wat is het plan?’ Nick kijkt naar me. ‘jij wilt niet bij SHIELD komen, dus jij doet niets’ ik wil er tegen in gaan maar hou mijn mond. Het is waar. Ik wilde hier niet werken. ‘ik laat je door Bruce en Clint naar huis brengen’ ik sta op en knik. ‘geen tegenspraak?’ vraagt Tony verbaast. Ik kijk even naar Tony en haal mijn schouders onverschillig op. Als ik niet met SHIELD de wereld zou kunnen redden dan zou ik het wel in mijn eentje doen. ‘zullen we dan maar?’ vraag ik aan Bruce die al naast me staat. Hij knikt en we lopen naar de deur. ‘wacht even’ ik draai me om naar Nick. ‘je denkt toch niet dat ik dom heb’ hij schud zijn hoofd en pakt mijn hand vast. ‘misschien denk ik dat wel, en wat dan nog?’ aan de tafel word er wat gelachen. ‘ik moet toegeven dat ze niet op dat snoetje is gevallen’ Tony grinnikt. ‘ik heb iets dat er voorzorgt dat we je in de gaten kunnen houden’ een kleine klik geeft aan dat er iets vast zit. Ik kijk naar mijn pols en zie een armband. ‘je geeft me iets van huisarrest?’ vraag ik verbaast. Nick knikt. ‘je moeder was net zo koppig, en slim. Ik stel voor dat je wat minder respectloos tegen me doet.’ Zijn ogen boren zich in de mijne.

Het koude armbandje voelt zwaar om mijn pols. ‘welke dingen mag ik nog wel doen?’ vraag ik aan Bruce die tegenover me zit aan de tafel. Bruce neemt een slok van de koffie die ik had gemaakt en kijkt even rond, lang denkend over het antwoord. Er vallen wat boeken op de grond en ik kijk geïrriteerd naar Clint. ‘oeps’ hij pakt de boeken van de grond en ziet dan de tijdschriften voor zich liggen. Hij pakt een van de boekjes en klapt hem over. ‘dit is interessant, ik wist niet dat er persoonsgegevens in modebladen zaten’ Bruce draait zich een beetje om en Clint houd de documenten omhoog. ‘dus je had ze toch gepakt.’ Bruce zucht en kijkt me aan. ‘je wordt elke moment van de dag in de gaten gehouden, je mag alles doen, maar als we ook maar iets zien dat ons niet aan staat merk je de gevolgen snel genoeg’ Bruce staat op en knikt naar Clint. Ze lopen naar de deur. Clint blijft even staan. ‘ik vind het jammer, ik mag je wel, maar je hebt het aan jezelf te danken’ met een klap gaat de deur dicht. Ik geef een gefrustreerde gil en smijt de koffiekopjes van de tafel. Het gerinkel van de scherven doet me gelijk aan Aly denken. Tranen stromen over mijn gezicht als ik gebroken aan de tafel blijf zitten.










SORRY VOOR HET LANGE WACHTEN!!
hier een plaatje van Clint die danst!!