*20*

‘tot morgen!’ ik zwaai naar Chef en stap naar buiten. De wind waait mijn haar naar achter en ik ril even. Mijn ogen gaan over de straten. Het is al donker en de sneeuw heeft een dicht pak achter gelaten. Nu kijk ik naar boven en zie een weerkaatsing van iets. ‘als jullie me willen volgen, doe dat dan niet zo opvallend’ roep ik gehumeurd. De weerkaatsing verdwijnt en ik begin naar huis te lopen. ‘huisarrest?!’ mompel ik geïrriteerd. Even stop ik voor de stoplichten en wacht tot het groen is. Mijn aandacht wordt getrokken door een paar mensen verderop. Het licht gaat op groen en ik steek snel over. ‘laat me los!’ weer blijf ik staan. De groep bestaat uit 4 jongens en een meisje. Het meisje probeert weg te lopen maar de jongens staan om haar heen. Onbewust bijt ik op mijn lip. Iets in me zegt dat ik me er niet mee mag bemoeien, maar ik kan dat meisje niet alleen aan haar lot over laten. Ik knijp mijn ogen even dicht en hoor haar dan nog eens roepen. Mijn voeten verplaatsen zich al en ik loop op de groep af. ‘laat haar met rust!’ de jongens kijken allemaal op en dan begint er een te lachen. ‘en jij denkt dat je haar kan helpen?’ hij loopt spottend op me af. Ik negeer hem en wenk het meisje. Ze loopt snel op me af. ‘ga naar huis, ik red me wel’ zeg ik tegen haar met een bemoedigende glimlach. Ze bedenkt zich geen moment en rent langs me. Nu went ik me tot de jongen. ‘dus jij bent de leider van deze groep?’ de jongen bekijkt me even en knikt. ‘ja, dat zie je goed wijfie. En nu je onze buit weg hebt laten lopen, moeten we het maar met jou doen’ hij steekt zijn hand uit. Voor hij me vast kan pakken sla ik zijn hand weg. ‘blijf met je smerige poten van me af’ grom ik. Hij kijkt even naar zijn vrienden terwijl ik me omdraai en begin weg te lopen. ‘wie zei dat je weg mocht?’ hij pakt mijn schouder vast. Als reactie pak ik zijn hand en draai hem op zijn rug. ‘blijf met je poten van me af!’ nu rennen zijn vrienden ook op me af. 2 pakken mijn armen en die ander houd mijn schouders vast. De leider draait zich om en stoot hard in mijn maag. Gelijk klap ik naar voor. ‘zo te zien heb ik een boksbal voor vanavond’ gromt de jongen voordat hij me nog een keer raakt.