De 100e Hongerspelen - 116

“Kom op, we moeten ons haasten”, zei Seija. “De beroeps zijn al met Xandrijn en Romina aan het vechten!”
“We kunnen niet sneller dan dit, Seija”, zei Ian. “En wees stil, ik wil hen vanop afstand kunnen verrassen.”
“Het is te ver!”
“We zijn al halfweg”, zei Selm, die een deel van de tijd mee op de kaart gekeken had. “Xandrijn is sterk, ze zijn met twee. Als ze nu nog bij de beroeps staan wilt dat zeggen dat ze niet machteloos zijn. We maken een kans.”
“Ik hoop het”, kreunde Seija. “Ik hoop het echt.” Ze voelde zich schuldig dat ze niet recht naar hen was gegaan, en dat ze Ian nu meesleurde in het gevaar. En ze hoopte, ze hoopte met heel haar hart, dat de beroeps nu niet op hun kaart keken.

***

Onderweg naar de andere mentoren stootte Katniss op Portia die ruziede met een man.
“Oh hou je kop, ik heb geen idee wat Snow van je gevraagd heeft, maar je komt in geen geval in haar buurt!”
“Ze heeft die spuit nodig, anders sterft ze”, probeerde de man redelijk te blijven. “Het is eigenlijk al een dag te laat.”
“Ja, wel, en ze leeft nog idioot.”
“Hé, wat is er aan de hand”, mengde Katniss zich.
“Die onnozelaar is door Snow gestuurd om zijn dierbare dochter te bevrijden.”
“Dat is niet waar! Mevrouw Everdeen, Adriënne Snow heeft verzorging nodig. Als ze haar medicatie niet tijdig krijgt is haar leven in gevaar. Alstublieft, laat me haar die spuit geven.”
“Laat je niet doen, Katniss. Alsof de persoonlijke lijfarts van Snow daar ook maar iets om geeft.”
“Adriënne heeft me anders net hetzelfde verteld”, zei Katniss. “En dat ze ziek was, was heus niet gespeeld.”
“We kunnen niemand bij haar laten, voor hetzelfde geld vermoordt hij haar en beschuldigd ons, of helpt hij haar ontsnappen.” Katniss trok haar wenkbrauwen op.
“Behoorlijk tegenstrijdig, Portia.” Ze keek naar de dokter. “Ik zal kijken hoe we het oplossen. Vanavond, acht uur, aan de liften van mijn appartement. En geen stap verder.”