De 100e Hongerspelen - 118

“Hier”, Odette gaf Adan een paar bessen. “Deze zijn giftig, maar laat niemand het merken alsjeblieft. En wacht tot Jillana heeft gezien dat je nog leeft.”
“Wees gerust, Odette”, kreunde Adan. “Ik hoop dat Jillana wint, maar ik ga haar geen reden geven om jou te vermoorden. Niet op deze manier. Je hebt me geholpen zo veel je kan.”
“Bedankt”, zuchtte Odette. Ze was opgelucht, omdat Adan haar wilde helpen. Maar tegelijk wilde ze hem en de beroeps nu liever niet meer verraden. Ze had echter haar keuze al gemaakt, dat meisje, die Rue, moest het halen. En niemand zou haar van het tegendeel kunnen overtuigen. Al kostte het haar eigen leven.

“Mooi meisje, jammer toch dat ik je ga laten bloeden”, grijnsde Jillana. “Maar trek het je niet aan, rood past goed bij je haar.” Romina staarde Jillana in doodsangst aan, maar ze had de kracht niet meer om zich te verzetten. Het eerste mes drong diep in haar been. “Die was voor Adan.” Ze keek vals naar Xandrijn. “Nu het echte werk.” Ze wierp haar messen op hoge snelheid. Romina schreeuwde het uit van de pijn. Onderbeen, voet, arm, andere arm, bovenbeen, onderbeen, oor, onderbuik. Xandrijn staarde verbijsterd naar het schouwspel, maar hij was machteloos. Degene die hem vasthield was te sterk, en bovendien was dat zwaard er ook nog.



Seija schrok toen ze Romina’s gegil hoorde.
“Kom op, we zijn er bijna”, spoorde Selm haar aan. “Misschien kunnen we haar nog redden.”
“Maar… dat gegil”, kreunde Seija.
“Kom op, Seija”, zei Ian nu ook. “Misschien is het nog niet te laat. En anders kunnen we op zijn minst Xandrijn nog redden, hij is er ook nog.”
“Misschien is hij al dood.”
“Nee, we hebben nog geen kanon gehoord”, zei Selm koel. “Dus kom mee.” Hij greep Seija’s arm en dwong haar om te lopen. Ian hield zijn boog gespannen, Selm en Seija hielden hun speren klaar. Het zou vechten worden.