H59

Ik probeer zo dichtbij mogenlijk te komen met Nitor om Cecile in slaap te krijgen. Maar ik merk dat er iets mis is, Nitor voeld zich niet zo lekker. Dat is natuurlijk wel begrijpelijk, hij is pas benezen van die verschrikkelijke wonde. Ik hoor hoe Nitor zachter begint te zingen en onder de rustige noten begint hij naar adem te snakken. Bezorgd zet ik hem op mijn schoot.
'Rustig maar, je mag ook... ik kan ook magie,' stel ik hem voor. Maar Nitor knippert verwoed met zijn oogjes en kijkt me boos aan. Ik snap wat hij bedoelt, natuurlijk wil hij door gaan. Toch laat ik hem op mijn schoot zitten.
Onder tussen is Aryen verder aan het gaan met Cecile, hij vliegt laag over en probeerd haar dingen over haar leven te vertellen, dingen die ik niet heb kunnen mee maken omdat ik werd ontvoerd door mijn vader voordat ik kon opgroeien met Aryen en Cecile, al zitten er natuurlijk wel goede kanten aan. Zo heb ik Metsa ontmoet zonder dat ik een vooroordeel had over hem en zijn voor vader. Al heb ik natuurlijk wel een vooroordeel over zijn voorvader.
'Ik ken je nog van van vroeger,' bruld Aryen terwijl hij over Cecile vliegd.
'Ik heb je altijd aardig gevonden, je was lief en het doet me pijn je zo te zien!' Schreeuwd hij als hij nog maals overvliegd.
'Je was toen al blond en wild, en we hielden van je! Ook je ouders! Het deed pijn je los te moeten laten omdat je een slecht kind was. Maar dat is niet zo, de voorspelling ging niet over jouw! Hij ging over Lilith!' Scheeuwd Aryen terwijl hij meerdere keren naar beneden vloog. Maar helaas gebeurd er niets met Cecile, ook niet terwijl Aryen over haar jeugd verteld, over alles wat ze samen hebben gedaan.
Terwijl ik luister naar het gesprek tussen Aryen en Cecile kijk ik naar mijn vader, hij kijkt boos naar Sisja aan de rand van het bos en kijkt dan plotsklap mij aan. Het lijkt wel dat ik aan het inzoomen ben op zijn gezicht, hij wordt steelds duidelijker en ik kan de kleur van zijn ogen zien. Rood. Bloed rood. Natuurlijk. Ik zie hoe hij begint te grijnzen en hoe hij een klein stapje naar me toe zet. Een stapje op de honderdmeter, steld niets voor, maar het maakt me wel bang. Zelfs als we Cecile terug hebben zal hij niet makkelijk te verslaan zijn. En nu ik zo ver ben gekomen wil ik niet valen. Ik wil niet dood. Ik wil terug naar Metsa... denk ik... ik weet niet of ik hem wel weer kan terug krijgen zonder dat hij voor altijd boos wordt op zich zlef omdat hij me pijn heeft gedaan. Dat mag niet. Dat wil ik niet. Dat zal niet goed zijn... dus is het wel een slim plan te overleven?
Ik bedoel: Ik kan niet leven zonder hem. Maar ik kan ook niet leven mét hem. Wat nu?
Paniekerig kijk ik naar de kuil waar Metsa nog in ligt. Net op het moment dat hij blijkbaar is bijgekomen en uit de kuil begint te klimmen. Ik zie eerst zijn woeste nu langere haar dan ooit, uit de kuil komen. Ik merk hoe zijn ogen zich in de mijne boren.
Een schaduw vliegt over de openplek. Met een ruk kijk ik omhoog. Het is Sorcha, de draak van Metsa. Ze is groter, maar nog niet net zo groot als Diamantar, een paar meter kleiner. Waar Diamantar al een 3,5 meter hoog is en zeker 6 of 7 meter lang is Sorcha net iets groter dan een groot paard. Sorcha land voor Metsa en hij klimt op haar rug. Verbaast kijk ik naar de draak. Ik heb haar alleen nog maar klein mee gemaakt, schattig en klein. En niet alleen haar grote verandert. Vroeger was ze zwart, glimmend zwart. Nu is ze donkerder, nog donkerder dan zwart. Als dat kan... maar ze ziet er echt eng uit, kwaadaardig. Angst aan jagend eng.
Ik zie hoe Aryen ook op kijkt en naar Metsa kijkt. Ik zie hoe hij boos begint te kijken en hoe hij naar beneden vliegd.
'JA! ROEP JE DRAAK MAAR OP, VERADER!' Roept Aryen.
'Rustig!' Gil ik, maar niet hard genoeg. Ze verstaan me niet.
Wat moet ik nou? Aryen is mijn beste vriend, maar op Metsa ben ik verliefd... Verliefd... ben ik dat nog steeds? Ja, ik voel een opgewonde gevoel als ik naar hem kijk, maar... er is iets raars, ik voel me... ook een beetje verdrietig.
Ik schud mijn hoofd en kijk naar Cecile ze ligt plat op haar rug op de grond. In slaap. Aryen heeft magie gebruikt. Ik vlieg naar beneden en Diamantar raapt haar op. Zijn klauwen zachtaardig om haar lichaam heen geslagen. We leggen haar naast Sisja en ik zet Nitor naast ze neer. Als ze weer wakker worden is hij er en kan hij hun weer in slaap krijgen. Dit is beter, en Nitor lijkt het goed te vinden. Hij vergroot zichzelf en gaat tevrede naast Cecile zitter terwijl hij zachtjes tegen haar wangen drukt. Even kijk ik naar dat tafreel en dan vliegen ik en Diamantar weer op.
Vol schrik zie ik hoe een grote donkere bol langs mijn gezicht schiet.