``147``

‘hoe weet je wat ik ben?’ grom ik. Gordon reageert niet op me. Hij had mijn handen vast gebonden aan de hoofdsteun. Het touw schaaft mijn polsen en ik had al geprobeerd er uit te komen. ‘Walker!’ grom ik nog een keer. Dit keer kijkt Gordon wel naar me. ‘het is zo simpel’ hij draait de auto een zandweg op en ik zie in de verte licht. ‘hoe je reageert, je achternaam, en natuurlijk dat ik je heb na getrokken, en je familie’ gaat hij verder. Ik bijt hard op mijn kaken, hij had niet zo makkelijk aan informatie moeten kunnen komen. ‘je hebt het niet opgezocht, Dean heeft het verteld!’ roep ik uit. Gordon grinnikt even. ‘je bent scherp, jammer dat je een heks bent’ hij stopt de auto en stapt uit. Snel manoeuvreer ik mijn knie naar het rechts en draai het raam een stukje open. Ik zou moeten proberen de vampiers te waarschuwen. Op dit moment zouden ze me zelfs kunnen redden. Er stapt een vrouw naar buiten en ze loopt naar de truck die er staat. ‘Pas op!’ roep ik uit. Ze kijkt om maar ik was al te laat. Gordon pakt haar stevig vast en steekt een mes met het bloed van een dood persoon tussen haar ribben. Ze wordt slap in zijn armen en neem haar mee naar binnen. Paniek vloeit door me heen en ik probeer wanhopig nog een keer mijn polsen los te maken. De deur gaat abrupt open en Gordon pakt mijn haar ruw vast. ‘laat me los!’ roep ik uit. Hij duwt iets in mijn mond en sluit dan gelijk mijn mond en neus af zodat ik het wel moet door slikken. Al snel begint alles te duizelen en neemt Gordon mij ook mee naar binnen.

‘Dean, de sleutels zijn weg, Alex is weg en Gordon!’ Sam loopt heen en weer en wacht tot Dean eindelijk uit de badkamer is. ‘gast!’ Dean opent de deur en kijkt Sam aan. ‘Sammy… wat doe ik steeds fout?’ vraagt Dean zacht. Sam ontspant zijn schouders even en zucht. ‘Dean, je bent gewoon…’ Sam zoekt even naar de juiste woorden ‘je bent gewoon niet zo subtiel’ besluit Sam nog voor ze naar de impala lopen en hem –als ze hem eindelijk weten te starten- de weg op rijd.