Gevangen - 189

“Hoe dan ook blijven we minstens twee maanden weg, en intussen is hier niemand om de soldaten in te tomen. Hou jullie gedeisd. En ik weet, Yle en Katara, dat jullie in tussentijd zestien zullen worden. Maar jullie moeten er voor zorgen dat jullie verjaardag onopgemerkt voorbij gaat, de admiraal ziet jullie als een bedreiging. Als alles in orde komt neem ik de leiding over de vuurnatie en stuur ik Lizzie hierheen om de stam te bevrijden. Maar als het misloopt… Dan kom ik waarschijnlijk zelf terug, weer trouw aan de vuurheer. Dan worden meteen alle watermeesters naar de gevangenis gebracht of vermoord. Sowieso zullen Yue en haar familie, jullie dus, dan ook vermoord worden, de avatar wordt gevangen genomen en naar de vuurnatie gebracht.” Ik keek Diana strak aan, ze moest beseffen dat ik wist dat het over Katara ging.
“Dat is… vreselijk”, stamelde ze. Ze wierp een blik op haar dochter.
“Ik weet het, Diana. Ik zal er alles aan doen wat ik kan om te voorkomen dat de vuurheer wint, daarom ga ik ook mee. Maar ik kan niets garanderen.”
“En mama?”, vroeg Yle. “Blijft ze heel de tijd opgesloten?”
“Ja. Ik wil dat jij vanavond tegen het moment dat de soldaten het paleis uit gaan, aan het einde van de geheime gang bent. We gaan Yue vertellen wat er aan de hand is en eten brengen. En daarna zie je haar pas weer als Lizzie terug is. Of ik, als we pech hebben.”
“Ik, ik zal er zijn”, fluisterde Yle.
“Goed. Ik moet gaan nu, de soldaten merken best niet dat ik weg ben, want als ze dat aan de vuurheer rapporteren zijn we verloren.”
“Tot ziens, prinses”, zei Thomatio.
“Dag”, zuchtte ik. Ik liep de kelder weer in, via de geheime gang, terug naar het paleis.