Gevangen - 197

“Nou, maak dan dat ze praat.”
“Eerst al die bewakers weg. Het gaat tussen ons drie.”
“Pardon?” De vuurheer stoof kwaad op. Hij kon zich maar net inhouden om een vuur op haar af te sturen.
“Het merendeel van de geheimen die ze te vertellen heeft zijn niet voor ieders oren bestemd.” De vuurheer aarzelde zichtbaar.
“Waarom ben je zo zeker dat je haar aan kan?”
“Ik ken haar zwakke plekken beter dan wie ook. Bovendien, vader, we zijn met twee, en u bent minstens even machtig als zij. Samen kunnen we haar zonder moeite aan.” Ik kon een grijns amper onderdrukken, dit was een rechtstreekse uitdaging, hij kon niet weigeren.
“Nou goed”, gaf hij toe. “Bewakers, laat ons alleen.” De bewakers haastten zich de zaal uit, net als de twee bedienden.

“Lizzie, kom hier”, zei Keylina kalm. Ik liep rustig naar haar toe. Ze maakte mijn handen los. “Beter?”
“Zeker weten”, glimlachte ik. De vuurheer leek er niets van te begrijpen, maar daar trok ik me niets van aan.
“Je geeft haar zomaar de kans om te ontsnappen?”
“Ze ontsnapt niet, zolang ik dat zeg.” Keylina haalde haar schouders op. “Zo, Azlaï, laten we beginnen”, zei ze uitdagend.
“Azlaï?” Hij stoof op. “Sinds wanneer waag jij het om me zo aan te spreken? Ik ben de vuurheer en bovendien je vader, jongedame.”
“Een vuurheer waar ik geen greintje respect meer voor heb, klopt”, zei Keylina koud. “En mijn vader ben je niet, dat ben je nooit geweest.” Woedend sprong de vuurheer op en schoot een bliksemschicht op Keylina af. Kalm stuurde ze die door, maar voor ze klaar was stuurde hij al een vuurbal naar haar toe. Ik sprong ervoor en kaatste de bal weg. Verdedigend bleef ik voor haar staan.
“Uit de weg, Lizzie, ik wil niet dat je met hem vecht”, beval Keylina. Aarzelend zette ik een paar passen opzij.
“Ze ontsnapt niet hoor”, spotte de vuurheer.
“Nee, mijn zus verdedigde me alleen.” Keylina keek de vuurheer strak aan.
“Wat?”, schrok hij zichtbaar. Maar hij herpakte zich. “Wat voor leugens heeft zij je wijsgemaakt?”