Bevrijding - 225

“Dat staat niet ter discussie.”
“Prinses, uw vader heeft veel moeite gedaan om deze macht te krijgen. Vuur is het machtigste element…”
“U spreekt voor uw beurt”, zei Keylina streng. “Vuur is niet het machtigste element, de andere drie zijn even noodzakelijk. Lees het boek van generaal Iroh. En de bevrijding van de stammen staat evenmin ter discussie, het zal gebeuren zoals ik met mijn zuster heb besproken.” Kalm legde ze alles uit. De raad keek haar verbijsterd aan. Na haar uitleg stak een van de mannen zijn hand op. Keylina beduidde dat hij kon spreken.
“Prinses, waarom moet de vuurnatie ook belastingen betalen? Wij hebben ook verliezen geleden. Onze soldaten…”
“De vuurnatie is verantwoordelijk voor alle ellende. De soldaten hebben zelden iemand gespaard. Wij hebben de stammen verwoest, dus zullen wij ook helpen ze terug op te bouwen.” Een van de mannen stond prompt recht.
“Dit duldt ik niet. Wij hebben trouw gediend onder uw vader, wij hebben gewerkt om alles in handen te krijgen zoals ons toekomt. Ik weiger mee te gaan in dit nieuwe beleid.”
“Uitstekend, u bent vrij om deze raad te verlaten. Ik zal wel een vervanger voor u zoeken.” De man staarde haar perplex aan, maar Keylina negeerde hem en ging verder met haar besprekingen.

Twee uur later was eindelijk alles besproken rond de waterstammen, en dat waren er maar twee. Dit zouden nog lange vergaderingen kunnen worden. Ik was opgelucht toen we konden stoppen.
“Ik was al lang van plan zowat de helft van die onnozelaars uit de raad te vervangen”, zei ze nadien tegen me. “Ze hebben Azlaï vroeger te hard geholpen, ik hoef ze niet.” Ik grijnsde.
“Je hebt hem goed aangepakt, hij kan het volgens mij nog niet geloven.”
“Tja, pech voor hem. In principe is het verboden om me tegen te spreken in de raad, daar horen straffen bij, maar voor deze keer laat ik het zo. Bijna iedereen heeft me wel ergens tegen gesproken.” Ik knikte.
“Ze moeten nog wennen waarschijnlijk.”
“Ja, al geef ik ze daar niet allemaal de kans toe. Maar eerst betrouwbare vervangers vinden. Zou pap mee willen doen?” Ik keek haar verbaasd aan.
“Misschien, je kan het hem vragen. Maar ook wat vrouwen misschien? Die hebben vaak een andere kijk op bepaalde zaken.”
“Goed idee”, stemde ze in.