*25*

‘dus je bent terug’ ik bijt gelijk op mijn kaken als ik de al zo bekende stem van Nick hoor. ‘ja, en ik wil antwoorden’ snel sta ik van het bed op waar ik heen was gebracht nadat ze Steve naar de ziekenzaal hadden gebracht. Nick schudt zijn hoofd en sluit de deur. ‘waarom zou ik je antwoorden geven?’ hard bijt ik op mijn kaken. ‘heb je er aan gedacht, dat ik weet dat je me niet hebt laten gaan. Dat je me in de gaten heb gehouden ook al wilde ik dat niet. Door mij is Steve gewond!’ roep ik uit. Nick pakt de enige stoel die in de kamer staat en gaat er op zitten. ‘dus je wilt antwoorden’ ik knik en ga op het bed zitten. ‘goed, je krijg je antwoorden’

Na een uur heb ik alle informatie die ik wilde en loop ik achter Nick aan naar de ziekenzaal. Steve ligt aan de hartmonitor. Er staan 2 dokters naast zijn bed te overleggen. Een van de twee schud zijn hoofd en loopt op ons af. ‘hij is stabiel maar we weten niet wat er mis is. Hij wordt niet wakker’ mijn blik gaat over Steve die vredig in het bed ligt. Ik went mijn ogen af. Nick komt naast me staan. ‘ik vraag het je nog een keer Molly Andersen, wil je bij SHIELD komen werken?’ ik bal mijn vuisten en loop naar de rand van het bed. Ik leg mijn hand op die van Steve die koud aan voelt. ‘ja’ Nick knikt en draait zich om. ‘ik laat je kleren zo snel mogelijk brengen, dan wil ik dat je Bruce, en Tony gaat opzoeken’ hij loopt weg en ik ga naast het bed zitten. ‘het spijt me’ mompel ik zacht tegen Steve. ‘je kleren liggen klaar’ de agent bij de deur loopt gelijk weer weg en ik zucht. ‘jippie ik heb nu officieel werk bij SHIELD de organisatie die me bespioneerd en gebruikt’ mompel ik terwijl ik naar mijn eigen kamer terug loop om me om te kleden.


OMDAT HET KAN!