|| O64
||The Forbidden Forest
||Draco||
Plotseling was daar de stem van Summer die me vertelde door te gaan met schreeuwen. Begreep ze dan niet wat ik schreeuwde, waarom ik schreeuwde! Begreep ze niet dat ze op moesten houden met wat ze dan ook aan het doen waren. Winter gilde zo hartverscheurend dat ik bang was dat ze hier ter plekken zou sterven. Haar lichaam leek brozer te worden, haar houding zwakker. In haar ogen zag ik de strijd die werd gevoerd, het melkachtige wit wat haar de krankzinnige uitstraling gaf maakte zo nu en dan plaats voor het vertrouwde blauw. In dat blauw was echter de wanhoop en het verlies te lezen wat ze voelde en het brak mijn hart.
Om me heen regende het. Het regende vanuit de bomen, kristalheldere druppels vielen met duizenden tegelijk naar beneden terwijl het ijs en de sneeuw aan het smelten waren. Mijn armen kwamen vrij, mijn kleren waren doorweekt. Terwijl ik naar mijn handen keek besefte ik hoe koud ik het zou moeten hebben, afgaand op mijn blauwe huid, maar ik voelde het niet, besefte het niet. Ergens vond ik de kracht het ijs, dat nog maar tot mijn knieën rijkte, kapot te trappen voor het goed en wel ontdooit was en met dat ik dat deed zakte ik door het ijs onder me. Ik mocht van geluk spreken dat ik een paar stappen van de oever af stond en maar tot net boven mijn enkels het water in zakte.
Het meer lag nu als een barrière tussen mij en de nog steeds gillende Winter en ik begon er net om heen te lopen toen ze stil werd. Ze zakte langzaam in elkaar, sloeg haar armen om haar knieën en bleef zo aan de waterkant zitten, af en toe een gekweld kreetje slakend. Besluiteloos hield ik op met lopen, bang voor wat er eigenlijk zou gebeuren wanneer ik haar zou bereiken. De wereld leek plotseling heel rustig. Het was doodstil om het meer, je hoorde alleen de druppels heel zacht in contact komen met de grond. Naar mijn idee leken er minuten te verstrijken terwijl we daar zo stonden te kijken naar Aurora.
Winter huilde als een klein meisje van wie haar pop zojuist was afgepakt. Haar lichaam schokte en zo nu en dan haalde ze diep en hysterische een teug lucht naar binnen. Zowel ik als Spring kwamen in beweging en toen ik dat zag hield ik wederom halt. Hoe graag ik ook naar haar toe wilde, dit was niet mijn moment. Op dit moment had Winter haar zusje nodig. Eigenlijk al haar zussen maar de andere twee stonden besluiteloos en in de war naar elkaar te kijken. Ik zag hun twijfel. Was het echt over? Hadden ze Winter kunnen verslaan? Bij mij was er nergens een sprankje twijfel te vinden. Winter was verslagen, gebroken en zat daar aan de oever compleet in te storten.
Om me heen regende het. Het regende vanuit de bomen, kristalheldere druppels vielen met duizenden tegelijk naar beneden terwijl het ijs en de sneeuw aan het smelten waren. Mijn armen kwamen vrij, mijn kleren waren doorweekt. Terwijl ik naar mijn handen keek besefte ik hoe koud ik het zou moeten hebben, afgaand op mijn blauwe huid, maar ik voelde het niet, besefte het niet. Ergens vond ik de kracht het ijs, dat nog maar tot mijn knieën rijkte, kapot te trappen voor het goed en wel ontdooit was en met dat ik dat deed zakte ik door het ijs onder me. Ik mocht van geluk spreken dat ik een paar stappen van de oever af stond en maar tot net boven mijn enkels het water in zakte.
Het meer lag nu als een barrière tussen mij en de nog steeds gillende Winter en ik begon er net om heen te lopen toen ze stil werd. Ze zakte langzaam in elkaar, sloeg haar armen om haar knieën en bleef zo aan de waterkant zitten, af en toe een gekweld kreetje slakend. Besluiteloos hield ik op met lopen, bang voor wat er eigenlijk zou gebeuren wanneer ik haar zou bereiken. De wereld leek plotseling heel rustig. Het was doodstil om het meer, je hoorde alleen de druppels heel zacht in contact komen met de grond. Naar mijn idee leken er minuten te verstrijken terwijl we daar zo stonden te kijken naar Aurora.
Winter huilde als een klein meisje van wie haar pop zojuist was afgepakt. Haar lichaam schokte en zo nu en dan haalde ze diep en hysterische een teug lucht naar binnen. Zowel ik als Spring kwamen in beweging en toen ik dat zag hield ik wederom halt. Hoe graag ik ook naar haar toe wilde, dit was niet mijn moment. Op dit moment had Winter haar zusje nodig. Eigenlijk al haar zussen maar de andere twee stonden besluiteloos en in de war naar elkaar te kijken. Ik zag hun twijfel. Was het echt over? Hadden ze Winter kunnen verslaan? Bij mij was er nergens een sprankje twijfel te vinden. Winter was verslagen, gebroken en zat daar aan de oever compleet in te storten.
O.M.G its alive. Ik weet het ik weet het ik ben de slechtste en meest oneerlijke en stomste schrijfster op Q omdat ik dit verhaal niet af heb gemaakt. En daar schaam ik me best voor aangezien ik iets van 300 heel erg trouwe lezers had. Het moet af dat ben ik jullie verschuldigd dus dat ga ik doen! Ik hoop dat jullie het me kunnen vergeven dat het zo lang heeft geduurd maar snap het ook wanneer je zoiets hebt van pfff laat maar lekker zitten. Ik neem je niets kwalijk! Voor de mensen die toch verder lezen hoop ik dat het gaat voldoen aan de verwachtingen, ook aangezien ik al zo lang niet meer aan dit verhaal geschreven heb en ik wens je wederom veel leesplezier.
Reageer (13)
Ik bedoelde vergeven niet vergeten
typfoutje ;o
1 decennium geledenOmg je weet niet hoe blij ik ben dat je verder schrijf je verhaal is zoooo mooi zelfs nu na 10 maanden zocht ik het soms eens om te kijken als je misschien toch besloot om verder te schriven en eindelijk yes en ofcourse is het je vergeten bye
1 decennium geledenI love your stories.
1 decennium geledenIk ben gewoon blij dat je weer verder bent gegaan
Jaa je gaat verder!
1 decennium geledenI'm so happy! (:
Wauw, je schrijft zó mooi!
x
1 decennium geledenIk ben echt een fan!
Hihi, snel verder?