6# Someone will die today, and that isn't me [3.3]

De stem die haar oren binnen drongen klonk maar al te bekend. Het was de zachte mysterieuze toon van haar rechterhand, Ronin. Yin bekeek hem vanuit haar ooghoek even goed. Hij was niks veranderd. Natuurlijk. Ze zou nog jaren van de knappe jongeman genieten. Hij was niet alleen knap maar ook zeer bruikbaar. Ze had hem nodig voor situaties zo als deze. Wanneer iemand binnen je persoonlijken ruimte komt en niet weten wat je moet doen. Ronin stelde haar gerust, hielp en vocht altijd langs haar zijde.
Maar nu kon het spel beginnen. Het weerloze meisje was nu niet meer alleen. De man zou niet weten wat hem zou overkomen. Niemand kon Ronin zien en dat werkte alleen maar in haar voordeel. Ze konden nooit voorspellen waar hij tevoorschijn zou komen en zijn aanval zal plegen. Er was maar een enkeling die het bestaan van The Death wisten laat staan de jutsu kenden. Helaas voor de nieuwsgierigen personen die het ook wouden leren konden het nooit doen. Ze hadden nooit de mogelijkheid gehad om een contract met een geest te sluiten. En die zullen ze ook nooit krijgen. Het was onze techniek, iets waar we trots op waren. Yin dus ook. De man het zwarte haar merkte blijkbaar dat haar aandacht op iets anders dan hem was gericht. Dat was achterdochtig, niet waar? Hij had geen flauw benul van waar ze naar keek. Ronin was alleen zichtbaar voor Yin en de mensen in haar dorp. 'Ronin' sprak ze stilletjes uit. Maar het was onvermijdelijk dat hij het kon horen. 'Wees stil of ik vermoord je!' dreigde hij met zijn zware stem. Vermoorden! Zei hij dat nou serieus! Dat is geen woord dat je zomaar kan laten vallen. Het was een vreselijk woord! Hij bracht niets meer dan ellende. Hoe durfde hij, iemand die geen flauw benul heeft wat het was. Iemand die het gevoel niet wist als er een mes in je woord gestoken en het leven langzaam je lichaam verliet. Het verdriet dat de mensen kregen als hun dierbare er niet meer waren. Boos greep Yin naar de arm die haar gesloten hield vast, kneep er met haar vingers hard in: 'Je moet het woord "vermoorden" niet zo makkelijk gebruiken' siste ze boos in zijn gezicht. Terwijl ze sprak keek ze hem in de ogen, hij moest haar woeden zien. Twee onyx gekleurde ogen keken haar met een aderen boosheid terug aan. Het leek er op dat het hem niks kon schelen wat ze dacht. Geen ene fluit. 'Wat zei ik je!' op een scherpe toon zei het weer tegen haar. Oké, dat was de druppel. Ze kon hem niet langer zijn gang laten gaan. Ze was hem helemaal zat! Ook al was ze woedend ze kon een klein gegrinnik niet onderdrukken. Iets in zijn ogen lieten haar iets zien, angst. Angst was het machtigste wapen die er is. Het was moeilijk te ervaren en overwinnen. Het lachje op haar gezicht bleek hem flink te irriteren. Hij liet hij duidelijk werken door even te grommen. Ja, hij gromde. Heel zachtjes. 'Ronin,...' zei Yin duidelijk hoorbaar, '...help je me deze troep op te ruimen.' Ze mocht wel niet veel energie over hebben naar deze lange dag, er was vast nog wel genoeg hem iets aan te doen, al is het maar een krasje op zijn gezicht. 'Shi no ken no jutsu' een zwarte gloed kwam over Ronin heen en vormde iets in zijn hand. Het was zijn machtigen Katana. Het sterkste wapen die ze ooit het gezien. Het sneed letterlijk door alles, bomen, rotsen en zelfs mensen. Yin liet de arm van de man los en maakte een poging om op te staan. Het was haar alleen maar gelukt omdat de boom als een perfecte steun paal dienden. Ook de zwart geklede man stond op en schuifelde ietsjes naar achter. Hij wist dat er een jutsu was gedaan maar wist niet wat hij kon verwachten. De katana in Ronins hand had zich inmiddels helemaal gevormd en was klaar voor gebruik. 'Dit is het einde van al je kwade daden' hij moest blij zijn dat Yin zou laten verdwijnen, nu kon hij zijn zondes niet groter maken en een beter kans krijgen op een beter leven. Ja, hij moest blij zijn. Langzaam voelde Yin haar emoties weg trekken, ze deed niks om het tegen te houden. Het was maar beter zo, dat maakte het een stuk makkelijker. 'Wat doe je!' paniekerig liep hij achter uit, maar faalde hard door over een steen te vallen. Lang lag hij niet op de grond. Hij stond gelijk op, rechte zijn rug, maakte een stevige houding aan.
'Yin wat doe je?' hoorde ze opeens iemand roepen vanuit de verte. Eigenlijk leek het ver maar ze stonden redelijk dichtbij. Het was Sasuke die blijkbaar het schouwspel voor hem goed had zitten bekijken. Dat vervelende joch had haar naam onthouden. Wat leuk. Helaas voor hem had Yin geen ene instantie om hem te vertellen dat ze van plan was om de man iets vreselijks aan te doen. Even keek Yin van de man weg richting Sasuke om zijn gezicht uitdrukking te zien, ze wou raden wat zijn gedachtes waren. Gelijk maakte de man gebruik van haar fout en rende op haar af. Zijn rechter hand balde hij tot een vuist, van plan om haar een flinke mep op haar hoofd te verkopen. Geschrokken om zijn snelle Beweging draaide ze haar hoofd weer terug om te zien wat hij aan het doen was. Ronin, Ronin, Ronin. Dat was een teken naar hem. De samurai verscheen voor haar, met zijn rug naar haar toe gekeerd. Yin zag hoe Ronin stond en de katana vast hield, ze deed precies hetzelfde. Ze waren een geworden. Dit was een techniek die vele niet zullen begrijpen. Om meer kracht te creëren haalde ze katana eerst naar achter en stak toen recht voor haar uit.
De man die met een goede snelheid naar haar toe kwam reden was nu gespitst aan de katana. Langzaam werd zijn trui nat, bloed. Het stroomde uit de wond. Precies zo als de planning was, dwars door de maag. Het bloed zat alleen op de kleding, een paar druppels waren op haar beland. Niet dat ze het erg vond. Het gaf een machtig gevoel. Vriendelijk glimlachte ze terwijl ze de katana uit hem trok. Hij had de kracht niet meer en viel met zijn zij op de grond. Hij hoestte nog een beetje bloed op, nam met moeite adem. 'Hoe voelt het nu om vermoord te worden?' deze man zou voor een hele lange tijd het woord vermoorden uitspreken. Hij snapte nu vast de pijn. Ze had hem van zijn onwetendheid gered. Nog steeds lachte ze op een kinderlijken manier terwijl zijn ogen zich langzaam sloten.