De 100e Hongerspelen - 126

“Goed, dan doen we het zo”, besloot Katniss. Ze was opgelucht dat Peli, Johanna en Peeta het met haar eens waren. Portia had moeten toegeven, en de rest zou ook wel volgen. Adriënne moest hoe dan ook haar medicijnen krijgen, maar Snow mocht niet merken dat dat het zwakke punt van het hele plan was. Katniss begreep nu ook eindelijk waarom Adriënne zich nooit tegen haar vader had kunnen verzetten: haar leven hing er van af.

“Odette, kan ik je even spreken?”, Tim liep op haar af. Odette knikte.
“Wat is er?”
“Alleen”, zei Tim kalm. “Niet persoonlijk, Adan, districtgenoten onder elkaar.” Adan knikte. Odette volgde Tim.
“Waar gaan jullie heen?”, vroeg Jillana argwanend.
“Even praten”, zei Odette.
“Praten doe je met heel de groep of niet”, eiste Jillana.
“Jillana, laat ons gewoon even”, zuchtte Tim. “Het is persoonlijk, oké, districtgenoten onder elkaar.”
“Laat hen maar, Jillana”, vond Adan ook. Tegen haar zin liet Jillana Tim en Odette gaan.
“Wat is er?”, vroeg Odette weer, eens ze een eindje van de anderen weg waren.
“Adan”, zei Tim kortaf. “Je weet best dat hij het niet haalt, Odette, hij houdt ons alleen maar op.”
“Weet ik”, zei Odette kalm. “Maar dat hoef je Jillana niet te zeggen.”
“Je moet stoppen met hem te verzorgen.”
“Tim heeft gelijk”, Parel kwam er bij staan. “Adan is een toffe kerel, maar nu is hij alleen maar een last. We zitten in de Spelen hoor.”
“Weet ik”, zuchtte Odette. “Dat beseft hij zelf ook, maar Jillana vermoord ons als we hem iets aandoen. Of als hij sterft als ik met hem alleen ben.”
“Dan moeten Tim of ik het doen als Jillana het niet merkt”, zei Parel koud.
“Ik heb al gif voor hem geplukt, hij eet het op als Jillana het niet ziet en ik niet alleen ben met hem.”
“Vannacht dan”, vond Tim. “We overtuigen Jillana dat ik de wacht houdt.”
“Mee eens”, knikte Parel.
“Goed”, stemde ook Odette in. “Vannacht.”