Chapter Five.

Lottie's Dream

Langzaam werd het licht voor mijn ogen. Ik stond in een open vlakte, overal waar ik keek zag ik bloemen. De lucht was helder blauw en de zon scheen voluit. Ik hoorde de vogels fluiten. Langzaam zong ik met ze mee , het liedje dat ik altijd zong als ik vrolijk was en ik huppelde over het gras heen. Na een tijdje zag ik in de verte een huisje, een heel groot normaal huis eigenlijk maar van veraf leek hij klein. Ik rende er rustig naar toe. Het huisje werd als maar groter en groter. Voor het huis stond een meisje, een heel mooi meisje. Een heel mooi mager meisje. Ik stopte met rennen en bleef even staan. Ik bekeek het meisje goed, ze was zo mooi maar toch zo mager, wat zou er met haar zijn. Ik keek naar haar gezicht en zag een eenzame traan over haar wang glijden. Ze veegde hem weg met haar arm, waar ik allemaal krassen zat. Langzaam liep ik naar haar toe, het meisje keek naar de grond.
'He wat is er met je ?' fluisterde ik zachtjes en ik ging naast haar staan. Troostend sloeg ik mijn armen om haar heen en wiegde haar heen en weer alsof het een klein kind was. Ze voelde zo licht aan. Eventjes kreeg ik de rillingen. Haar armen waren zo dun, ik kon haar botten gewoon voelen. Het meisje begon harder te huilen. 'Sst , stil maar' fluisterde ik weer. Het meisje leek wat kalmer te worden. Na een tijdje was ze helemaal uit gesnikt.
Ik liet haar los en ze ging zitten op de grond, ze had een wit jurkje aan haar benen waren dun, haar gezicht mager. Wat was er toch met haar gebeurd?
Ik ging naast haar zitten en keek voor me uit, ik zou wachtten tot ze me wou vertellen wat er met haar was. Ik wil haar niet dwingen.
'I-ik snap niet dat je met hebt getroost' zei het meisje naar een lange stilte. 'Je kon ook gewoon me de rug toe keren en de andere kant op gaan' ging ze veder. Ik keek haar even aan. Ze keek kil voor haar uit en haar ogen straalde pijn uit, ik wou haar verhaal weten. 'Ik snap echt niet waarom je bleef' zei ze weer.
'Ik bleef omdat ik je wou helpen' fluisterde ik zachtjes en ik keek weer voor me uit. Ik wist zelf ook niet waarom ik hier zit, waarom ik hier ben naast haar.
'Ik wil je niet opschepen met mijn problemen , ga alsjeblieft weg?' fluisterde ze zachtjes. Bij elk woord hoorde ik haar stem breken. De pijn die zij bij haar droeg, was zo groot. 'Ik wil je helpen' zei ik en ik sloeg mijn arm om haar heen. Ze lachte spottend 'waarom zou iemand mij willen helpen?' zei . Ze keek nog steeds voor haar uit, ze heeft mij geen een keer aan gekeken. 'Niemand mag me! Iedereen haat me! Mijn leven is een hel! Ik ben lelijk, mijn eigen moeder haat me ik , ik wil het niet meer! Ik kan het niet meer!!' ze barstte weer in tranen uit. 'Sst ,, rustig maar' fluisterde ik weer en ik wreef langzaam over haar rug heen. 'Ik begrijp je helemaal, maar weetje Je bent niet lelijk, je bent juist prachtig!' net toen ik die woorden uitsprak sprong ze overeind. 'Je begrijpt het helemaal niet!' schreeuwde ze . 'Heb je niet goed naar me gekeken? Niemand die wil me ! Je kan me botten zien!' ik werd bang van haar geschreeuw maar liet het niet zien, No way dat ik haar niet zou helpen. 'Je bent gek als je me prachtig noemt!' schreeuwde ze weer. 'Ik en prachtig bestaat niet ! Ik en prachtig is ....' plotseling was ze verdwenen. Geschrokken sprong ik overeind. Huh hoe? Net stond ze nog voor me. Ik draaide rondjes maar zag haar nergens. Langzaam werd het huis wazig en alles erom heen ook en voor ik het wist werd ik mee getrokken in het duister..