[TOKIO HOTEL] Just an normal story. 13

Ik, Bill en Mell liggen een beetje te zonnen, en wat te praten. Maar Tom is heel de tijd gek aan het doen. Hij rent dan naar het diepe bad, en gilt “Bommetje!” en springt erin. Vervolgens klimt hij er weer uit en rent naar het baby badje, en gaat van de hele kleine glijbaan. En zo gaat het heel de tijd door. En die kleine kindjes hebben de grootste lol. Als Tom naast me op de handdoek neer ploft, geeft die me een kusje en zegt: “Hai mama.” Ik kijk hem dom aan, en Bill moet lachen. “Zo uitgespeeld, klein broertje van me?” “Nee.” Zegt Tom met een grijns. Hij staat op, tilt Bill op en gooit hem zo het water in. Bill komt proestend boven, en voor dat hij wat kan doen maakt Tom naast hem een bommetje.
We zitten weer op de fiets, terug naar huis. We zijn het zwembad uitgestuurd met de reden: ‘geluidsoverlast. En water overlast,’ toen Tom dat hoorde kwam hij niet meer bij en kwam toen met een vreselijke domme opmerking: “Zo hard regent het nou ook weer niet.” Toen kreeg Tom een lach op z’n gezicht, en sprong het water in. En wij volgde hem. Die vent van het zwembad werd nog bozer en gooide onze spullen naar buiten. En nu moeten we maar in onze zwemkleding naar huis. Als we thuis aan gekomen zijn, kleden we ons snel om en chillen hem met ze alle in de woonkamer. “Zouden jullie het erg vinden als Mell bij ons zou komen wonen?” vraagt Bill. Ik en Tom kijken naar Bill en Mell, “Ja, super leuk zelfs!” zeggen ik en Tom in koor. “Oke, dan gaan we nu haar spullen halen, totzo!” zegt Bill. Ze lopen samen weg, en ik en Tom gaan naar boven. We ploffen samen op bed neer, en staren naar het plafon. “Tom, ik verveel me..” “.. ik kan echt niet slapen of zo.” “Daar kan ik wat aan doen.” Tom hangt ineens boven me, en begint me te zoenen. Onze shirtjes zijn al uit, en Tom zijn hand gaat naar me broek. “We zijn er weer, komen jullie even helpen met me spullen?” gilt Mell. “Het moet ook altijd verpest worden hé?” fluistert Tom.