[TOKIO HOTEL] Just an normal story. 16

Ik besluit haar dan maar te bellen. ’Met Bill’ ‘Hai Bill, waar is Mell?’ ‘Die loopt met de hond.’ ‘Nou, alsof het dan moeilijk is om te bellen. Wil je haar alsjeblieft geven?’ ‘Ze is aan het spelen met de hond, zeg het maar tegen mij.’ ‘Beter komen jullie nu naar huis, want ik en Tom willen nu slapen. Doei Totzo’ En ik hang weer op. Ik mompel wat in mezelf, en Tom kijkt me lachend aan, hij geeft me een kusje en zegt dan: “Lieverd, ik hou zoveel van je.”
Mell pov.
Ik ben serieus echt een van de domste personen, dat ik me mobiel nu precies aan Bill geeft. Maar om eerlijk te zijn, heb ik er niet echt over na gedacht dat hun zouden bellen. Als we bijna thuis zijn, voel ik me hart al in me hart bonken. “Bill, we kunnen beter achterom gaan. Misschien liggen ze al te slapen.” We lopen hand in hand door het donkere gangetje. Bill doet de poort voorzichtig open, en maakt dan een piep geluidje. Hij kijkt me aan, tilt me op en zet me weer op de grond. We lopen samen verder de tuin in, en Bill begint me te zoenen. We lopen samen verder, als Bill de kaart ziet staan en hem open doet verschijnt er een grijns op z’n gezicht. “Natuurlijk wil ik wat met jou lieverd.” Bill geeft me weer een zoen en dan gaan we samen zitten op de bank.