Proloog

‘Weet je het wel zeker?’ vraagt ze bezorgd met een onzekere stem.
‘Ja, ja. Ik doe dit voor ons. Echt waar,’ zeg ik, maar ik weet dat ze het, en dat kan ik haar niet kwalijk nemen, niet helemaal geloofd. Dat krijg je als je de god van leugens bent.
En inderdaad. Ze tilt een wenkbrauw omhoog, en kijkt mij aan met een blik in haar ogen die zegt: hmmm.
‘Ik beloof dat ik snel terug kom.’ Of tenminste, dat hoop ik.
‘Hmm, okay dan,’ zegt ze. Haar onuitgesproken worden kon ze blijkbaar niet langer verbergen. Haar hoopvolle ogen kijken mij aan. ‘Maar beloof dat je ook echt terug komt. En zorg alsjeblieft niet te veel voor problemen.’
‘Ik beloof dat ik voor jou terug zal komen, Sig.’ Maar ik kan niet beloven dat ik geen problemen veroorzaak. Dat is nou eenmaal mijn speciale, goddelijke gave.
‘Ik heb zelfs al nagedacht over mijn veiligheid, en die van anderen. Om niet op te vallen neem ik in plaats van mijn magische staf mijn hidden blade, met een vleugje eigen inbreng. *Smirk*.
‘Goed, goed. Ik hoef al jouw ‘eigen inbreng’ niet te horen. Zorg er gewoon voor dat het niet te veel is,’ zegt ze met een lichte glimlach rond haar lippen. Ze geeft me een afscheidskus. (Note: We kunnen je de details vertellen, maar we weten niet of je dat wel wilt horen.)
En zo kwam het dat ik nu op de Bifrost oftewel regenboogbrug sta, waar het hele universum letterlijk onder mijn voeten ligt. Best wel een goed gevoel. Ik weet het nog goed; de dag dat ik de vlammen van deze keurrijke brug heb aangewakkerd. Ahh, zo’n goed gevoel, en vandaag kan ik het weer beleven. De regenboogbrug ziet er wel wat toegetakeld uit door al die onbewuste goden die er overheen zitten te bulderen met het geluid van de donder. Die idioot.