35.

Louis Tomlinson

Ik opende de deur van ons appartement en sloot hem weer achter me. De tussendeur, die normaal altijd open was, was gesloten. Tommie zat heel zielig door het glas heen te kijken, maar toen ze mij zag begon ze enthousiast te blaffen en te kwispelen. Ik hing mijn jas op en liep de woonkamer binnen. 'Waar is Elena?' vroeg ik aan Tommie. Natuurlijk gaf ze geen antwoord. 'Elena?' riep ik. Het bleef doodstil in het hele huis. Normaal stond er rond deze tijd ook wel eten op tafel, maar ik rook niks. Ik zette Tommie weer op haar eigen pootjes en liep naar de keuken. Geen Elena. Ik liep naar de slaapkamer, en door naar de badkamer. Nergens was Elena. Zou ze boodschappen aan het doen zijn. Er waren nog enkele winkels open op dit tijdstip. Misschien was ze iets met Lissa doen. Ik liep weer terug naar de woonkamer toen mijn blik op een volgeschreven stuk papier viel. Ik liep erheen en zag Elena's verlovingsring ernaast liggen. Met trillende handen pakte ik het papier op. Waar was Elena? En waarom had ze haar verlovingsring niet om? Ik liep naar de bank en ging zitten. Het papier kreukelde hier en daar wat, vermoedelijk door haar tranen. Ik slikte en begon te lezen.

Lieve Louis,

Ik hou van jou, zielsveel. Wil je dat alsjeblieft nooit vergeten? Ik ben bij je weggegaan omdat het beter is voor ons allebei. Ik kan je niks vertellen, en dat ga ik ook nooit doen. Kom me alsjeblieft niet zoeken, je vindt me toch niet. Zoek een meisje dat je echt gelukkig maakt, dat perfect bij je past. Ik ben dat jammer genoeg niet voor jou. Ik hoop dat ik je niet te veel pijn doe, maar geloof me, dit is het beste.
Take care, Louis. Je hebt voor altijd een plekje in mijn hart!

Liefs,
Elena.

Tranen rolden geruisloos over mijn wangen. Ik stond op en liep naar onze slaapkamer. Ik trok alle lades open, maar ze waren leeg, helemaal leeg. Woest duwde ik ze weer dicht, om vervolgens naar de badkamer te lopen. Ook hier was alles weg. Hoe kon ze me dit aandoen. Hoe kon ze weglopen met mijn baby in haar buik. 'Godverdomme Elena!' riep ik kwaad en ik liep weer terug naar de woonkamer. Ik viste mijn telefoon uit mijn zak en belde haar op. Na twee tonen werd ik al naar haar voicemail verwezen. Ze had me weggedrukt. Vol ongeloof staarde ik nog een keer naar de brief. Waar kon ze heen zijn? Ik pakte mijn mobiel weer en tikte het nummer van Niall in. Hij nam na een aantal keer overgaan gelukkig wel op. 'Met Niall.' klonk zijn vrolijke stem aan de andere kant. 'Niall, is Elena bij jou?' vroeg ik, en mijn stem klonk gebroken. 'Louis, wat is er aan de hand?' 'Ze is weg. Ze is godverdomme gewoon weg,' snikte ik. 'Lou, ik kom er meteen aan, goed?' Ik knikte, ook al kon hij dat niet zien. Hij hing op en ik deed hetzelfde. Ik pakte de ring van de tafel en draaide hem tussen mijn wijsvinger en duim. Mijn handen trilden. Hoe kon ze dit doen? Als ze echt van me hield, zou ze toch niet weggaan? Ik maakte een vuist van mijn hand, de ring verdween er helemaal in. Ik probeerde Elena nogmaals te bellen, maar tevergeefs. Toen de bel ging liep ik naar de voordeur die ik opende. Harry en Niall stonden in de deuropening. Harry vloog me meteen om de hals. 'Hey, het komt wel goed. We gaan naar de politie en dan vinden we haar wel.' 'Ze wil niet gevonden worden,' fluisterde ik schor. Ik liet Harry weer los en liep de woonkamer in. Niall stond inmiddels over de brief gebogen, en Harry begon over zijn schouder mee te lezen. 'Jullie pasten perfect bij elkaar,' zei Niall zachtjes, bang dat ik een huilbui zou krijgen. Ik veegde een verdwaalde traan van mijn wang. 'Kennelijk niet,' mompelde ik. 'Heb je enig idee waar ze kan zijn?' Ik schudde mijn hoofd. Ze zal wel niet naar huis zijn, daar zou ik haar veel te snel vinden. 'Wil je naar de politie?' vroeg Harry. Ik schudde opnieuw mijn hoofd. 'Ik wil eerst kijken of ik haar zelf kan vinden.' 'We helpen je zoeken.'