You're my everything. And that will never change! [12]

Op dat moment kwam net de trap opgelopen en passeerde de deur net op het moment dat ik hem open gooide. Oftewel, hij kreeg de deur midden in zijn gezicht.
“Au, godver!” schreeuwde Tom vloekend.
Geschrokken draaide ik me om en zag Tom met zijn hand voor zijn neus staan. “Oh, sorry Tom. Het was niet de bedoeling dat hij in je gezicht kwam. Ik hoorde je niet eens naar boven komen. Het spijt me echt. Sorry.” Zei ik en haalde voorzichtig zijn hand voor zijn neus vandaan. Een straaltje bloed liep eruit. “Oh, sorry.”
Snel pakte ik een papiertje en hielp hem bij het stoppen van zijn bloedneus. En daar waren veel papiertjes voor nodig. Blijkbaar was die deur echt hard op zijn neus gekomen, want het stopte maar niet met bloeden. Maar dan toch eindelijk, eindelijk was het dan gestopt en veegde ik met een beetje water de restanten van het bloed weg. “Zo, dat is ook weer schoon.” Zei ik en gaf hem een kus op zijn neus.
Tom glimlachte en strekte zijn armen uit. “Het is al goed. Als ik nu maar een knuffel van je krijg, want die hem ik nog niet gehad van je.”
Ik lachte en sloeg mijn armen stevig om hem heen, om hem eens stevig te knuffelen. We lieten elkaar net los toen Bill van beneden riep: “Lean! Er staat eten voor je!”
“Ja, kom eraan!” riep ik terug en kamde snel mijn haren door en deed het in een staart. Glimlachend keek Tom toe hoe het niet lukte om het in een staart te doen. Met mijn borstel sloeg ik tegen zijn buik aan en lachend sprong Tom wat naar achteren.
Toen de staart eenmaal zat, rende ik naar beneden. “Eten!”