You're my everything. And that will never change! [95]

..
Ik schrok wakker toen ineens iemand in mijn oor schreeuwde. Gelukkig was het maar mijn muziek.
Ik zag dat Anna naast me was komen liggen en lag in mijn armen rustig te slapen.
Bill zat aan mijn bureau geconcentreerd boven een vel papier.
Ik stapte voorzichtig uit mijn bed in de hoop dat ik Anna niet wakker zou maken. Ik liep naar Bill toe, legde mijn hand op zijn schouder en keek wat hij aan het doen was.
“Ik wist niet dat jij zo goed kon tekenen.” zei ik.
Bill schrok van mijn reactie.
“Jee, ik schrik me dood.” Zei hij toen hij mij zag staan.
“Sorry, het was niet de bedoeling om je te laten schrikken.”
Ik keek naar de tekening die Bill aan het maken was. Bill volgde mijn blik.
“Vind je hem echt mooi?” vroeg Bill.
Ik knikte. “Ik vind hem prachtig.”
Ik keek nog eens naar de tekening. Er stond een olifantenfamilie op. 2 grote olifanten en een kleine in het midden.
Bill ging verder met de tekening en ik keek toe.
Hij schoot gevoelsmatig met het potlood over het papier. Mooie, lange strepen kwamen op het papier te staan. Je begon steeds beter de kleurverschillen te zien. Je zag er gevoel in, voelde het gevoel dat die olifanten hadden.
Ik had Bill nog nooit zo zien tekenen, of üperhaupt zien tekenen. Maar hij kon het echt geweldig.
Na een tijdje was de tekening af.
“Hier, hij is voor jou.”
Bill reikte me de tekening toe.
Ik pakte de tekening aan en keek naar het eindresultaat. Ik raakte er ontroert van. Zo mooi was hij.
“Hij is echt prachtig. Dank je.” Zei ik.
Ik gaf hem een knuffel en een kus op zijn wang.
“Alsjeblieft.” Zei hij glimlachend.