You're my everything. And that will never change! [120]

..
Rond 7 uur besloten we Anneka en Renske naar huis te brengen.
“En mijn fiets dan?” vroeg Anneka.
“Die kan wel in de achterbak. Ga jij mee, Lean?” Zei Tom.
“Ja.”
We trokken onze schoenen aan en liepen de garage in. We stopten de fiets van Anneka in de kofferbak en stapten in de auto. Daarna reden we de garage uit, over het grindpad en door het hek de weg op. Journalisten zaten achter de struiken en kregen ons in de gaten. Ze proberen foto’s van ons te maken, maar door de geblindeerde ramen konden ze niets zien.
We brachten eerst Anneka en toen Renske naar huis.


Die avond sliep ik bij de jongens, zodat we morgen gelijk verder konden met het huis. Mijn vader was vanavond nog gekomen en was net naar huis gegaan.
Ik lag al in bed en wachtte op Tom. Verveeld keek ik naar het plafond. Ik had mijn armen onder mijn hoofd gelegd. Langzaam aan zag ik het gezicht van mijn moeder in het plafond. Ik kneep mijn ogen stijf dicht en opende ze na een paar seconden. Maar het beeld was nog niet weg. Nog een keer kneep ik mijn ogen dicht, in de hoop dat het nu wel zou werken. Ik opende ze weer, maar zag nog steeds gezicht van mijn moeder in het plafond.
Tom kwam de badkamer uitgelopen.
Ik stond op en klemde me om hem heen.
Tom was nogal verbaast van mijn reactie en liet het over zich heen komen.