You're my everything. And that will never change! [132]

..
De dokter begon vragen te stellen over hoe ik me voelde. Of ik koorts had, en dat soort dingen.
Tom kneep me af en toe bemoedigend in mijn hand. Wat was het toch een lieve jongen. Hij was de afgelopen dagen 24/7 bij me geweest, had me uitstekend verzorgd en was vandaag speciaal voor mij vroeg opgestaan om met mij mee te gaan. Hij wist niet hoe dankbaar ik hem hier voor was.
“Oké mevrouw Schlinke…” begon de dokter.
“Zeg maar gewoon Leande, hoor. Bij mevrouw voel ik me zo ongemakkelijk.” Viel ik haar in de rede.
“Oké Leande. Als ik het ze eens bekijk heb je alle verschijnselen van TSS, toxic shock syndrome. Jij zal het vast en zeker kennen onder de naam, Tamponziekte. Zeg je dat wat?”
“Ja, ik heb er wel eens van gehoord, maar ik zou niet precies weten het nou eigenlijk is.” Zei ik.
De dokter geeft een hele uitleg over wat de Tamponziekte inhoud.
“Tot slot schrijf ik je een antibioticakuur voor en dan ben je zo weer op de been.”
Ze pakte een formulier, vulde hem in en gaf hem aan mij. “Ik bel zometeen gelijk de appotheek bij jullie in de stad en dan kan je de antibiotica vanmiddag na drieën ophalen. Twee maal per dag moet je er één innemen, ’s ochtends en ’s avonds. Wel voor het eten. Je krijgt van mij voor een week mee en dan moet het wel over zijn. Zo niet, dan moet je contact met me opnemen.”
“Ja, dank u wel.” Zei ik.
Tom en ik stonden op en gaven de dokter een hand. Daarna liepen we hand in hand terug naar de auto. Op weg naar huis.