You're my everything. And that will never change! [136]
Haaiii
deel 136 alweer
what happened in 135:
Gustav zette het eten op tafel. Hij liep naar de zolder, om Bill en Georg te halen. Tom en ik stonden op en liepen richting tafel.
Ik moest eten, van de dokter, van Tom, van Bill, Gustav en Georg en nog het meest van mezelf. Maar mijn lichaam weigerde het.
Toen ik naar het eten keek, kreeg ik het Spaans benauwd en werd alles wazig voor me. Ik greep naar de stoelleuning om niet om te vallen.
Tom keek me bezorgd aan.
âGaat alles goed, Lean?â
Ik probeerde te knikken.
De benauwdheid ging weg en ik kon weer gewoon alles zien, zonder wazigheid. Ik schoof de stoel naar achteren en ging aan tafel zitten.
Tom nam naast mij plaats en legde zijn hand op mijn bovenbeen.
âWat gebeurde er?â vroeg hij.
âIk kreeg het benauwd en alles werd wazig door de geur van het eten. Maar het gaat wel weer.â Stelde ik hem gerust.
Gustav, Georg en Bill kwamen de woonkamer ingelopen en kwamen ook aan tafel zitten.
VEEL PLEZIER!!!
xx xElise
..
Gustav begon op te scheppen voor iedereen.
Zo is wel genoeg hoor, Gustav. Zei ik toen Gustav mijn bord half vol had geschept.
Je moet wel goed eten, hè. Zei hij bezorgd.
Ik knikte. Doe ik ook. Maar ik ben nog steeds misselijk en ik wil het wel binnen houden.
Ik wachtte totdat iedereen had en nam nog snel even de antibiotica-pil in, die ik bijna vergeten was. Daarna begon ik met eten.
Moeilijk slikte de eerste hap door en ik had al door dat dit een hele tijd ging duren voordat ik dit op had. Met lange tanden begon ik verder te eten.
Iedereen was druk in gesprek, bahalve Tom en ik. Zweigend zaten we aan ons eten. Tom merkte dat ik totaal geen honger had en het met moeite op at.
Toen hij er zeker van was dat de jongens niets door hadden, schepte hij wat van mijn bord en gooide dat op zijn bord.
Ik schonk hem een brede, dankbare lach die ik ook van hem terug kreeg. Zweigend aten we verder. Ik probeerde het verhaal van Bill te kunnen volgen, wat niet echt lukte. Steeds dwaalde ik af, naar waar wist ik eigenlijk niet.
Een paar keer probeerde ik het verhaal te volgen, maar na de zoveelste keer gaf ik het op. Starend naar mijn bord, at ik mijn eten.
Ik hoopte dat mijn bord veel sneller leeg ging dan nu, er leek geen eind aan te komen.
Nog een keer haalde Tom wat van mijn bord af, toen de jongens het niet zagen. De rest zou ik zelf op eten, besloot ik voor mezelf. Ik zou niet eerder van tafel gaan als ik dit op had.
Ik zag dat Georg en Bill al klaar waren met eten. Gelukkig waren Tom en Gustav nog bezig en viel het niet zo heel erg op dat ik nog niet zoveel op had.
Ik zuchtte onhoorbaar en begon wat sneller te eten, zodat het eerder voorbij zou zijn.
Er zijn nog geen reacties.