Potter

De zomer in het derde jaar begon. Malfoy’s vader en mijn vader zijn vrienden. Of… Ja ik denk dat je dat wel kunt zeggen. Dus ze hadden een soort van “zakelijk feest” denk ik dat het was, en ik werd overal mee naartoe gesleept.
Malfoy en ik waren nog “maar kinderen” toen.
Mevrouw Malfoy zorgde dat hij aardig deed en mijn moeder leerde mij altijd om aardig te zijn tegen vrienden van mijn vader. En zo ook hun kinderen.
Ineens waren we alleen achter gelaten.
We mochten alleen in de bibliotheek en de aangrenzende woonkamer.
We praatten niet echt met elkaar, maar het was opmerkelijk dat we niet aan het vechten waren.
Dit was een manier van wederzijdse vrede. En raar genoeg bestaat dat stukje vrede af en toe nog steeds.
Het is een spel.
We weten onze rollen allebei erg goed en we weten ook hoe we die moeten spelen. Het is een eindeloze achtbaan met ups en downs, twists en turns. Vrienden… zijn vijanden.
Ik ademde diep in en rolde onbewust over mijn bed.

Het is twee weken geleden dat we op Hogwarts aankwamen en het is ongeveer half september.

Dus, we hebben deze traditie... En met "we" bedoel ik Paige, Lucy, Nott, Pansy, Millicent, Daphne, Blaise, ikzelf en natuurlijk Malfoy. Zo ongeveer alle vijfdejaars van Slytherin. De traditie... truth or dare. Alleen kunnen we niet gewoon truth or dare spelen. Dit jaar gaan we er blijkbaar hard aan toe.

Ik had genoeg tijd om uit te zoeken wat dit allemaal betekende, maar het maakte me niet zoveel uit. Ik ging er gewoon vanuit dat het leuk werd.
Dus, Paige, Lucy en ik stonden op rond dezelfde tijd. We maakten ons klaar en liepen samen naar de grote zaal.
We waren er bijna, en ineens opende iemand de deur en rende tegen me aan, waardoor ik op de grond viel.
'KIJK UIT WAAR JE FREAKING LOOPT, MALFOY!' schreeuwde ik.
Ik verwachte dat er wel iets werd terug gegild, als een reactie, maar er kwam niks.
Ik keek op en met schrik realiseerde me dat het helemaal niet Malfoy was. Het was zijn idiote maatje Goyle. 'Sorry, Lexy.' gromde hij. 'Oh... crap. Dacht dat je Malfoy was.' zei ik schamend.
Paige en Lucy gaven me een vreemde blik en toen ik de grote zaal in keek zag ik iedereen naar me staren.
Geweldig...
Ik zag Potter naar me grijnzen en ik keek weg, pakte Paige en Lucy bij hun arm en trok hun mee naar de tafel.
'Geez, Lex. Waar ging dat over?' vroeg Lucy.
Ik probeerde haar een beetje te negeren. 'Ik dacht dat hij Malfoy was.' zei ik nonchalant, proberend mijn schaamte te verbergen.
Ik zag de teleurstelling over mijn gedrag in Lucy's gezicht en ze wou wat zeggen, maar Paige onderbrak haar.
'Welke les hebben we eerst?'
Ik gaf haar een dankbare blik en ze rolde met haar ogen. Lucy pakte haar uitgebreid versierde planner en vertelde dat we eerst Toverdranken hadden. Dan Bezweringen, Verzorging van Fabeldieren, Verweer tegen de Zwarte Kunsten, Transfiguratie, Geschiedenis van Toverkunst en al laatste Astrologie.
Geen slechte dag.
We ontbeten langzaam en liepen daarna naar Toverdranken. Hoewel Snape hoofd van Slytherin was, waren er maar een paar leerlingen die hij mocht en Paige, Lucy en ik waren daar geen van. Wij vreesden voor Toverdranken, maar hey, dat deed de meerderheid van de school.
Nott was mijn Toverdranken partner. Natuurlijk moest Snape onze partners weer kiezen. Omdat hij er van houd om ons leven te verzieken. Ach, gelukkig heeft hij Nott als partner gekozen, en niet-
'Mr. Malfoy! Kijk uit waar je die Grapphorn horn laat!' riep Snape naar hem.
Ik grinnikte. 'Hehe, Malfoy zit in de problemen!'
Ik weet niet wat hij deed, het maakte me ook niet eens uit. Ik maakte gewoon mijn toverdrank alsof het niemand anders zijn zaak was en zo was het ongeveer de hele dag.
Na Verzorging van Fabeldieren, stopte ik even op het toilet en zei tegen Lucy en Paige dat ze niet op mij hoefden te wachten. Zo kwam ik dus in mijn eentje terecht op de gang.
Begrijp me niet verkeerd, ik hou ervan om alleen te zijn, maar op deze bepaalde dag was wat het alleen zijn veroorzaakte absoluut niet wat ik nodig had.
'Hey Stone!' riep een stem achter me. 'Ik zag die kleine woedeaanval die je had voor de grote zaal vanochtend.'
Ik rolde met mijn ogen. 'Wat wil je, Potter?' zei ik scherp.
Hij had alleen plezier, en dat wist ik, maar hij ging te ver...
Hij grijnsde naar me in zijn goede humeur.
'Ik wou alleen weten of ik een excuus had om Malfoy in elkaar te slaan.' zei hij.
'En hoezo heb ik daar iets mee te maken?'
Hij haalde zijn schouders op. 'Je vecht veel meer dit jaar, ik wilde gewoon een reden weten.'
Zachtjes vroeg ik: 'Waarom ik?'
Ik zuchtte. 'Ok, kijk Potter. Ik weet dat we allebei een beetje haat voelen voor Malfoy en alles. Maar zoals ik al eerder zei, maakt dat ons nog geen vrienden. Ok? Jij bent een Gryffindor, ik ben een Slytherin, en we zijn compleet anders. We kunnen geen vrienden zijn.' Het leek alsof ik tegen een vierjarige aan het praten was.
Hij haalde weer zijn schouders op. 'Ik had het niet gepland, maar-'
'Nee! Ga nu naar je les en laten we niet meer tegen elkaar praten.'
'Ok, maar ik dacht gewoon dat-'
'Nee! Nee nee nee nee nee nee nee nee nee nee! Kijk, je hebt niks gedaan Harry, we kunnen gewoon geen vrienden zijn.'
'Wat je ook zegt, Lexy.'
Mijn ogen waren wijd open. Wow, ik noemde hem bij zijn voornaam.
Hij liep weg, lachend om mijn reactie. Ik liep naar het lokaal. Verweer Tegen de Zwarte Kunsten is echt een lachertje dit jaar. Ik bedoel, niet dat het nooit een lachertje was, maar dit jaar, is het echt echt zo.
Professor Umbridge is... Tja, ik weet niet echt hoe ik haar moet beschrijven.
Wat we vandaag moeten doen... Een verslag maken van de theorie over hoe we onszelf kunnen beschermen tegen hinkypunks. Twintig pagina's lang.
Het was een van de nutteloze opdrachten waar niemand nog maar aan dénkt om het te maken.
Dus, zoals gewoonlijk begon mijn brein te zwerven.
Ik dacht aan hoe erg het zou zijn geweest als iemand had gezien dat Potter en ik met elkaar praatten, een paar minuten geleden. Wat er weer voor zorgde dat Potter en ik alsnog vrienden konden zijn.
Kijk, dit is hoe het gebeurde.
In het derde jaar werd Malfoy aangevallen door die Hippogrief. Dus, zijn vader kreeg het zo ver dat de Hippogrief tot de dood werd veroordeeld voor die "brutale aanval" op zijn zoon. Geloof me, er was helemaal niks "brutaal" aan.
Hoe dan ook, Malfoy, Crabbe, Goyle en Blaise waren de gebeurtenis daar beneden aan het bekijken vanuit een berg. Blaise en ik waren erg "close" in ons derde jaar, dus hij nam mij mee.
Nee, ik wou helemaal niet zien hoe dat arme vogel-paard ding vermoord werd, maar er was niks dat ik kon doen.
Malfoy was aan het opscheppen over hoe hij van plan was het hoofd van de Hippogrief te verstoppen in de leerlingkamer van Gryffindor en ik was bijna aan het kosten. Niet om de goorheid, meer om Malfoy's ongelooflijke arrogantie.
Maarja. Harry, Ron en Hermione hebben allemaal gehoord wat Malfoy zei en Hermione, het kleine studerende hoge cijfers halende Hermione, stompte Malfoy in zijn gezicht.
Ik kon niet stoppen met lachen. Malfoy rende bang weg, en ik kon mijn lach gewoon niet onder controle houden.