013

‘Hallo? Hoor je mij eigenlijk wel?’ probeer ik met alle macht om… nou ja om mezelf wakker te maken.
Eindelijk opent zij, of ik (het blijft verwarrend…) haar ogen.
Meteen loop ik weg. Ik moet Ryan halen, hij kan mij vast wel helpen. Ik zie dat Ryan me van een afstandje bekijkt.
‘Wie is dat?’ vraagt hij toen ik naar hem toe liep.
‘Je moet echt komen! Ik snap er echt helemaal niets van het is echt zo raar,’ zeg ik terwijl ik Ryan aan zijn arm mee trek. ‘Waar is ze nou gebleven?’ vraag ik verbaasd, als ik merk dat ze er niet meer ligt.
‘Nou, ze vond het zeker niet zo gezellig. Kom wij gaan dansen.’
Ik ruk mij los van Ryan zijn greep. Ik wil helemaal niet dansen, niet nu. Ik moet weten wat hier aan de hand is. Ik loop de huiskamer in en ik kijk onderzoekend rond, ik kan niets vreemds ontdekken. Terwijl ik aandachtig luister hoor ik hoe de trap kraakt. Is ze onderweg naar mijn kamer? Wat brutaal!
Meteen merk ik dat die gedachten absurd is. Als ik haar ben, of zij mij, dan is het natuurlijk ook haar kamer.
Ik zie haar nog net de deur binnen gaan. Ik aarzel even voordat ik mijn kamer binnen ga. Is dit wel een goed idee? Misschien is het één of andere grap of verbeeld ik het mij wel. Mijn nieuwsgierigheid overwint die gedachten.
De deur gaat krakend open, wat de stilte doorbreekt. Ik kijk mijn kamer rond, maar tot mijn verbazing tref ik niemand aan. Ik weet toch zeker dat ik haar hier naar binnen zag gaan? Mijn kamer is niet supergroot, maar toch kijk ik alle mogelijke verstopplaatsen na.
‘Uhm, hallo? Kijk ik weet niet wat er aan de hand is maar jij moet de gelijkenis tussen ons ook gezien hebben toch? Nou ja ik wil je niet afschrikken of zo, maar het praat wat beter als ik je kan zien?’ ratel ik. Ik voel me meteen debiel omdat ik geen antwoord terug krijg. Fijn dit.
Moeizaam zak ik neer op mijn bed. Wat een chaos. Het is allemaal begonnen sinds Ryan in de klas kwam. Ben ik zo erg verliefd dat ik de werkelijkheid niet meer van fantasie kan onderscheiden?
Ik merk dat de tranen beginnen te stromen, zomaar zonder reden.
‘Madison, kom je nog? Wat is er aan de hand? Ik kom je halen hoor!’ gooit Ryan de vragen op mij af.
‘Ik kom er aan,’ schreeuw ik terug. Mijn hand gaat naar mijn wang, die nat is van mijn tranen. Shit! Mijn make-up is natuurlijk uitgelopen. Ik draag nooit make-up maar voor mijn eigen verjaardag heb ik mij toch maar even opgemaakt.
Aarzelend loop ik naar de spiegel. Wat nou als ik weer een stem door de spiegel hoor? Die gedachten verwerp ik meteen. Ik heb het me verbeeld. Ik heb de laatste tijd gewoon heel weinig geslapen dat is vast de reden.
Dat meisje in de tuin, was vast mijn buurmeisje. Niet dat zij op mij lijkt, maar een andere verklaring kan ik niet verzinnen.
Ik kijk naar mijn spiegelbeeld. En gelukkig, zie ik mijn eigen spiegelbeeld. Mijn gezicht is rood van het huilen. Terwijl ik naar de spiegel staar merk ik dat hij vies is. Er zitten vieze vetvlekken op.
Ik pak een zakdoekje van mijn bureau en mijn hand reikt naar de spiegel. In plaats van dat het glas mijn hand stopt, wat je zou verwachten ga ik er dwars door heen.
‘Oh my god,’ mompel ik, ik trek mijn hand snel terug. Nee, dit kan niet, dit mag niet. Die man van de antiekwinkel zei toch dat het bijgeloof was? Of zou hij het bijgeloof onderschat hebben?
Twijfelend steek ik mijn hand weer uit. Ik moet het zeker weten, dat moet gewoon. Opnieuw probeer ik voorzichtig de spiegel aan te raken. Nauwlettend houd ik mijn hand in de gaten. Op het moment dat mijn topje van mijn vinger de spiegel moet raken, verdwijnt hij gewoon.
Als mijn vingertopje door de spiegel heen kan, moet ik er zelf ook doorheen kunnen toch? Als dat kan is dat het ultieme bewijs van dat er iets raars is met die spiegel.
Ik neem een diepe teug adem, op het moment van de waarheid dan maar. Ik voel me vrij zeker van mezelf, dat voelt geweldig. Zonder nog verder te aarzelen doe ik een stap naar voren.
Ik voel geen glas… Verbaasd vliegen mijn ogen open. Maar ik sta gewoon nog voor de spiegel.
‘Zie je wel, niets aan de hand.’
Ik loop naar beneden en het valt mij meteen op dat de muziek uit de huiskamer komt. Nou ja, misschien werd het frisjes buiten.
Als ik de huiskamer binnen kom overvalt de menigte me. Waarom is het zo druk?
‘Hey, heeft Ryan je eindelijk alleen gelaten? Kom wij gaan dansen!’ klinkt er een stem achter mij.
Langzaam draai ik mij om. Mijn mond valt open van verbazing. Wat doet Scarlett hier? Wie heeft haar uitgenodigd? Ryan weet toch dat ik haar niet mag?
‘W wat doe jij hier?’ stamel ik.
‘Hoe bedoel je? Wat doe jij nou raar? Ik haal even wat drinken hoor en dan gaan we gezellig samen dansen!’
Alles wordt me te veel. Dit klopt niet. Scarlett zou nooit vrijwillig met mij dansen, of ze moet me laten struikelen…
Opeens wordt het heel warm in de kamer. Ik draai me om en ren weer naar boven. Terug naar mijn veilige kamer. Weg van dit.
Ik neem niet eens de moeite om op het bed te gaan liggen. Ik laat me gewoon op de koude vloer vallen.