The Daughter Of Samus Aran ~ Part 1

Zijn gedachtes stonden vast...
Hij zou die onschuldige mensen laten dood gaan...
Waarom?!
Ze konden gered worden...
Safety Protocol Two...
Alles afsluiten en geen uitgang meer...
Alles wat er dan nog binnen in is,
Is verdoemd om dood te gaan...
Ik sla op het bureau van Matthy waarna die opkijkt,
'Je kon ze redden! Je... Je kon... Ze... Redden...'
Terwijl de woorden uit mijn mond komen,
Lopen de tranen over mijn wangen,
Al die onschuldige mensen,
Misschien waren ze wel net zo oud als mij...
18 jaar... Bijna 19...
Matthy kijkt mij even aan en glimlacht alleen,
"Je mag gaan" zegt die waarna die een wuif gebaar naar de deur maakt,
Ik kijk hem aan en zucht,
Had die dan werkelijk geen hart?!
Ik veeg de tranen van mijn wang waarna ik hem aankijk,
Mijn blik was vastberaden,
'Ik stop Matthy! En niemand die mij tegen houdt!'
Die worden...
Dat was het enige wat ik uit mijn mond kreeg...
Ik leg de badge op zijn bureau,
Matthy kijkt mij even aan en het enigste wat hij nog doet...
Dat was zijn hand naar zijn hoofd brengen en mij saluteert...
Dat was de druppel voor mij...
Ik loop uit zijn kantoor waarna ik het gebouw verlaat,

De dag was nog maar op de helft,
Maar hij was nu al vreemd...
Ik had een stap gemaakt...
Een stap richting mijn eigen lot...
Mijn eigen lot bepalen,
Dat was waar de stap naar toe ging,
Ik kon nu elke kant op...
Maar welke was het juist...
Deed ik op het moment wel het juiste...
Als ik het aan iemand kon vragen...
Misschien wist die het dan wel...
Terwijl ik over de straten loop met mijn hoofd in mijn gedachtes,
Bots ik plots tegen iemand op,
Ik kijk op 'Sorry...' zeg ik tot ik de persoon zie,
Het was dezelfde persoon die dacht dat die mij kende!!
Het was een man,
Oud en versleten maar hij liep nog perfect,
Hij glimlacht even,
Maar hij had diezelfde blik,
Alsof die een mij werkelijk kende...
"Samus?" is het enige wat uit zijn mond komt,
Ik knik naar de man waarna die glimlacht,
Maar hij bleef raar kijken,
Alsof ik ouder had moeten zijn,
Of in ieder geval... anders...
"Je bent nog steeds zo jong als toen je verdween" de man glimlacht,
Wat bedoelde die daar nauw mee?
Verdween? Waarheen moest ik nauw verdwijnen?!
"Ik heb alles nog bewaard voor je, alles... Ja precies alles wat je had..."
De man had iets van mij?
Ik ken zijn naam nog niet eens,
Laat staan dat die dan wat van mij heeft!!
Ik kijk hem even aan en merk dat die moe is,
Alsof die te lang aan de wandel is geweest,
Ik ondersteun hem waarna ik hem begeleid naar een bankje waar we op gaan zitten,
"Samus Aran... Dat is een lange tijd geleden dat ik jouw gezien heb..."
Samus Aran?!
Bedoelt die dan...
Ik schiet in de lach waarna de man mij even raar aankijkt,
'Meneer, ik heet inderdaad Samus, maar dan Samus Madeline Aran' ik glimlach even,
De man kijkt mij geschokt aan waarna die snel weer glimlacht,
"Aaahh... Mijn fout dan" Hij glimlacht even waarna die opstaat,
Ik kijk hem even met een verbaasd gezicht aan waarna ik zelf ook opsta,
'Maar wie bent u dan als ik vragen mag?' zeg ik terwijl ik hem aankijk,
Hij glimlacht even "Anthony" meer zegt die niet,
Anthony?!
Anthony...
Ik grabbel in mijn zak naar de brief,
Waar had ik dat verdomde ding gelaten!!
Als ik hem heb 'Dus u...' en opkijk om hem de brief te laten zien...
Is die weg...
Alsof die met de wind mee is gegaan...
Zag ik nauw spoken?
Of had ik mijzelf vergist in deze man?
Ik zucht even waarna ik mijn weg vervolg naar huis,

Ik wist ergens in mijn hart dat die man iets wist,
Anthony...
Hij zei dat die zo heette,
Maar het is een op de miljoen dat het deze Anthony is...
De Anthony die de brief schreef...
Ik zucht weer even waarna ik in de verte mijn sector zie,
Sector 12-5-21B,
Daar stond mijn huis,
Het was geen goede buurt maar het was betaalbaar...
Nu nog te minste...
Als ik voor mijn deur sta zucht ik even,
Maar mijn zucht word snel weggebracht als ik merk dat mijn deur open staat,
Voorzichtig maar zeker duw ik de deur open waarna ik de gang door kijk,
Veilig...
Ik loop rustig verder,
Wie of wat was er in mijn huis?!
Als ik voetstappen uit de woonkamer hoor duw ik de deur open,
Anthony?!
De zelfde man van toe net?!
Hij glimlacht even naar mij,
Wat deed hij in mijn huis?!
"Het duurde te lang dus ik liet mijzelf maar binnen Madeline" hij glimlacht even,
"Weet je wat het grappigste is, Samus Aran heeft die naam maar een keer in haar hele leven gehoord" hij wandelt rustig door de kamer heen,
Ik vertrouwde deze persoon niet,
Zomaar uit het niets over die Samus Aran beginnen,
En zelfs in mijn huis inbreken!
"Op een missie naar een Bottle Ship" hij grijnst even,
"Samus en ik waren de enigste overlevende" hij stopt opeens abrupt,
"En jij... Jij bent geen van beide, geen Samus nor Madeline!" zijn toon...
Het leek wel alsof die woedend was,
Zijn pas was versneld, maar deze keer niet door de kamer heen,
Deze keer was het richting mij!

Hij grijpt mij keel vast waarna die mij naar achter duwt,
Oud en versleten...
Amehoela!!
Met een beweging van mijn heup geef ik hem een trap tegen zijn kaak,
De man wankelt naar achter waarna het grijnst,
Weer dezelfde snelheid in zijn pas...
Weer dezelfde aanval?!
Ik zie hoe zijn hand naar mijn keel grijpt,
Maar net voordat ik hem kan blokkeren voel ik een stoot op mijn borst,
De lucht in mijn longen worden eruit geperst...
Ik val op de grond waarna de man grijzend boven mij staat,
"Je bent inderdaad geen van beide..." zegt de man teleurstellend....