43.

Louis Tomlinson

Toen de taxi wegreed greep ik Nialls pols beet en trok hem mee naar de auto. 'Wow, Louis, wat is er aan de hand?' vroeg hij verbaasd. 'Achter die taxi aan,' zei ik terwijl ik zo snel als ik kon instapte. 'Louis!' Ik keek om en zag Gaby staan. Voor de vorm zwaaide ik even naar haar, voor Niall weg scheurde. 'Louis, leg me alsjeblieft uit wat er in jou hoofd omgaat, want ik kan het niet meer volgen.' 'Ze loog. Elena loog. Ze is helemala niet vreemdgegaan. Het is wel mijn baby. En zag je de manier waarop ze naar Gaby keek? Ze was doodsbang voor haar. Er klopt iets niet en ik wil alles weten,' zei ik vastbesloten. De taxi kwam weer in zicht en Niall ging iets langzamer rijden. 'Waarom huilde je dan?' vroeg Niall. 'Om Elena te laten geloven dat ik haar geloofde,' legde ik hem uit. 'Oh..' Ik grinnikte even. Langzaam kwamen we weer in de bewoonde wereld. Waar zou Elena al die tijd hebben gezeten? De taxi reed heel de stad door, om hem uiteindelijk weer te verlaten. Ze zat verder weg dan ik had gedacht. 'Zal ze al doorhebben dat we haar volgen?' vroeg Niall toen. Ik haalde mijn schouders op. 'Ik denk niet dat ze echt met het verkeer bezig is op dit moment,' mompelde ik zachtjes. Uiteindelijk stopte de taxi voor een klein hotelletje. 'Parkeer hem maar,' zei ik tegen Niall. Hij reed de naastgelegen parkeerplaats op en ik stapte uit. Ik liep de hoek om en zag Elena nog net het hotel in lopen. Ik liep naar binnen en zag Elena nog net de lift in lopen. Ik liep naar de balie toe, waar Niall zich ook weer bij me voegde. Ik kreeg gelukkig snel een kamernummer van de receptioniste en liep samen met Niall via het trappenhuis naar de juiste verdieping. 'Vind je het erg om buiten te blijven wachten?' vroeg ik Niall. Hij twijfelde niet en schudde zijn hoofd. 'Dit moet jij doen, maar neem haar alsjeblieft weer mee naar huis.' Ik knikte. 'Ik ga niet weg voor ze meegaat,' beloofde ik. Niall glimlachte. 'Ik zit beneden in het restaurant.' Ik grinnikte even. Natuurlijk ging Niall naar het restaurant. 'Succes,' zei hij nog voor hij zich omdraaide en de lift in liep. Ik keek toe hoe de deuren sloten en Niall verdwenen was. Vastberaden liep ik de gang verder in op zoek naar het juiste kamernummer. Ik bleef voor de deur staan en luisterde. Ik hoorde haar huilen. Zonder enige aarzeling klopte ik op de deur. Het huilen hield op en even later werd de deur open gedaan. Elena schrok duidelijk toen ze mij. 'Louis...' zei en ze wendde haar blik af. Ik liep langs haar af naar binnen en ging op haar bed zitten. Ze draaide zich op haar hakken om en sloot de deur. 'Wat doe je hier? Je weet dat dit niet kan,' zei ze. 'Elena, ik weet dat je liegt. Waarom? En ben deze keer alsjeblieft een keer eerlijk tegen mij.' Elena slikte duidelijk, maar kwam uiteindelijk wel naast me zitten. Haar handen lagen op haar schoot en haar hoofd had ze gebogen. 'Ik ben bang,' fluisterde ze schor. Ik sloeg een arm om haar heen en trok haar tegen me aan. Nu brak ze. Met veel gesnik begon ze te huilen. Ik wreef geruststellend door haar haar. Langzaam werd ze weer wat rustiger en maakte zich los uit mijn greep. Ze stond op en liep naar de kast. Ze deed de deur open en wrikte met wat moeite de bodem omhoog. Ze pakte wat papieren en liep terug naar het bed. 'Weet je nog de brief voor mij bij je eerste fanmail?' vroeg ze. Ik knikte. Ze overhandigde me de brief. Wat verbaasd vouwde ik hem open en begon te lezen. 'Ik ben niet weggegaan en dacht dat het wel mee zou vallen. Alleen toe kreeg ik deze brief.' Ze overhandigde me de volgende brief, die veel dikker aanvoelde. Ik vouwde hem open en er vielen een aantal foto's uit. Ik besloot eerst de brief te lezen. Dit briefje was veel korter. Nadat ik de twee regels had gelezen boog ik naar voren om de foto's op te pakken. Vol afschuw bekeek ik ze. 'Ik ben zo bang dat ze je wat aandoet. Dat kan ik mezelf nooit vergeven,' fluisterde Elena naast. 'Was, dat meisje op de begraafplaats...' Elena knikte. 'Ze was zo dichtbij. Ze had je in een beweging neer kunnen halen.' Ik legde de brieven naast me neer en pakte Elena's handen vast. 'Waarom heb je me dit niet gewoon verteld?' 'Dan zou ze je iets aandoen,' zei ze. Ik zag de angst in Elena's ogen staan. Ze was de afgelopen weken echt bang geweest, en ik had haar niet eens kunnen helpen. 'Kom, dan gaan we samen naar de politie.' Elena schudde haar hoofd en trok haar handen terug. 'Ik kan niet terug naar jou Louis. Ze heeft handlangers, ze zullen je iets aandoen.' Tranen verschenen opnieuw in haar ogen. 'Elena. De politie pakte ze allemaal op. Niemand kan mij nog iets aandoen. En daarnaast geef ik me niet zomaar over. Elena, ik hou van jou en ik wil niets liever dan bij jou zijn.' 'Ik ook,' fluisterde Elena. 'Kom dan met me mee, dan gaan we naar huis. Ik beloof je dat alles goed komt.' 'Echt? 'Echt waar Elena.' Ze veegde wat tranen van haar wangen af en begon door de kamer te lopen om haar spullen te pakken. Ik had een glimlach op mijn gezicht liggen. Ik had mijn Elena weer terug.