Thirteen

De volgende ochtend wordt ik wakker met twee stevige armen om me heen.
Ik kijk over mijn schouder recht in de prachtige ogen van Liam.
''Morning my love'' zeg ik zacht en draai me om.
Hij grijnst en geeft me een kus.
''Lekker geslapen''? vraagt hij dan.
''Ja hoor, en volgensmij droom ik nog''. Ik zucht en kruip nog dichter tegen hem aan.
''Naila, ik denk dat je naar huis moet binnenkort''.
ik schiet overeind en kijk hem met grote ogen aan.
''Never'' is mijn besloten woord.
''Maar schat, ze maken zich ziekelijk veel zorgen. Ze mochten dan wel zo tegen je doen maar ze houden van je''.
Hij gaat rechtop zitten en pakt mijn handen maar ik trek ze terug.
''Wil je me niet meer over de vloer hebben'?
''natuurlijk wel maar,-''.
''Niks maar, er is altijd een maar'' onderbreek ik hem.
''Naila, je moet echt een keer terug. Je weet dat ik van je houd maar,-''.
''Waarom schop je me dan het huis uit''? ik wendt mijn hoofd af.
''Ik schop je het huis niet uit Naila, ik adviseer je het alleen. Anders hebben we allebei hele grote problemen''.
Misschien heeft hij gelijk... Misschien.
Ik zucht.''Ik zal erover denken'' zeg ik met tegenzin. Hij kan me niet dwingen.
Zullen we vanavond naar de karaokebar hier om de hoek''? vraagt hij dan na een korte stilte.
Ik fleur meteen helemaal op. ''Ja leuk''!
Hij glimlacht en duwt me weer op het bed terwijl hij boven me hangt.
Ik glimlach en geef hem een lange zoen.