~014~ Daddy, look what he did

De volgende ochtend werd ik zoals gebruikelijk schreeuwend wakker, en zoals gewoonlijk schreeuwde Draco allerlei verwensingen naar mijn hoofd. Vandaar dat ik weer veel te vroeg aan de ontbijttafel zat en dus tegenover een krant lezende Voldemort kwam te zitten. Ik probeerde niet te denken aan het schilderij, het vertelde niets meer dan dat ik al wist, Bellatrix Lestrange was mijn oma en daar kon ik niks aan veranderen. Ik staarde naar mijn boterham met kaas, ik kon het maar niet uit mijn hoofd zetten. Ik hoorde de deur opengaan en keek om.
"Mijn heer, ik had niet verwacht dat u hier zou zijn." Voldemort zelf had niet echt veel intresse in de buigende Lucius Malfoy in de deuropening. Hij wist waarschijnlijk niet eens dat ik voor hem zat.
"Je hoeft me geen heer te noemen hoor, 'chosen one' is genoeg," zei ik poeslief. Lucius' hoofd schoot omhoog.
"Jij?!"
"Ja ik!" zei ik brutaal. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen alsof hij niet kon geoven dat ik dat net zei. Terwijl ik me weer over mijn boterham boog zag ik hem vanuit mijn ooghoeken heen en weer lopen, hij had blijkbaar geen idee waar hij moest gaan zitten, Voldemort was te link maar naast mij zitten was ook geen optie. Uiteindelijk besloot hij om naast Voldemort te gaan zitten, maar dan wel twee stoelen verder.
"Goedemorgen heer, hallo kaasbal," zei iemand achter ons. Alweer draaide ik me om, waarna ik een buigende bos haar zag.
"Maar hallo Bella," zei Voldemort terwijl hij op de stoel naast hem klopte "Kom hier maar zitten."
"Natuurlijk," antwoordde ze. Ze liep om de tafel heen en ging aan zijn zijde zitten. Meteen zette een huiself een warm bord pap voor haar neus, zij keek er alleen maar vies naar.
"Ruilen voor mijn boterham?" stelde ik voor. Haar haar sloeg bijna in Voldemorts gezicht toen ze opkeek.
"Hey Harry, euh ja," we rolen ons ontbijt en aten verder. De huiself-made pap deed me denken aan Zweinstein.
"Potter!" klonk er geschreeuw boven ons. Nog geen twee seconden later stond Draco Malfoy voor mijn neus, hij was hierheen verschijnselt. "Wat heb jij met mijn kleren gedaan?!" Hij droeg een minirok en het shirt met de drie meter lange mouw en de tekst 'wait until my father hears about this' op de voorkant.
"Wat heeft hij met je kleren gedaan?" vroeg Lucius. Draco was zich er blijkbaar niet van bewust dat hij zich in gezelschap bevond. Hij draaide zich om waardoor Lucius de tekst op zijn shirt perfect kon lezen. Lucius' gezicht betrok.
"Vader, ik was het niet, Potter deed het, ik niet!" zei Draco bijna smekend.
"Potter, wat heb je met mijn zoons kl-"
"Stop! je weet niet eens of hij dit gedaan heeft en als hij dit deed, dan had het vast een reden." zei Bellatrix zo dringend dat het bijna dreigend overkwam. Ik kon het bijna niet geloven, Bellatrix nam het voor me op.
"Oké Potter, heb jij 'dit gedaan?" zei Lucius terwijl hij naar Draco's kleding wees.
"Ja,"
"Waarom?"
"Omdat Draco zei dat ik zijn kleren moest maken,"
"Waarom moest jij dat dan doen?"
"Omdat jij zo nodig de deur in moest beuken en zijn kast daarmee sloopte,"
"Alsjeblieft, je weet zelf toch ook wel hoe een normaal persoon zich hoort te kleden?!"
"Niet in deze wereld, ik ben opgevoed door dreuzels, weet je nog?" Ik had de strijd gewonnen, Lucius' gezicht betrok toen hij daar achter kwam. Draco keek nog steeds alsof ik ieder moment met de cruciatusvloek getroffen kon worden, Bellatrix leek bezorgd en Voldemort bekeek dit hele schouwspel emotieloos. "Wat wil je nu gaan doen? me vermoorden zonder reden? daar zal de rest van de toverwereld blij mee zijn" zei ik sarcastisch. Ik liet mijn pap voor wat het was en liep richting de deur
"Pertrificus Totalus," klonk een sissende stem. Ik viel meteen stijf als een plank naar achteren.
"Nee!" gilde Bellatrix "Heer, laat hem gaan, wehebben het besproken en hij heeft duidelijk niks fout gedaan!" Alweer nam ze het voor me op, had ze echt weer gevoelens of speelde ze maar een gecompliceerd spelletje?
"Sorry Bella, maar ik wil dat hij sorry zegt tegen Draco" Blijkbaar hief hij de vloek op want ik kon me weer bewegen. "Bied je excuses aan, Potter!"
"Sorry, Malfoy," mompelde ik, waarna ik deed alsof ik vertrok. Ik bleef op de gang staan en luisterde of er nog iets interessants gezegt werd.
"Dat we Potter niet meteen vermoorden betekent niet dat we hem moeten uitdagen! Hoe vaker dit soort dingen gebeuren hoe eerder Dumbledore op de stoep staat! Jullie weten hoe dik die twee bevriend zijn!" siste Voldemort "Dat was het voor vandaag, buig en verdwijn," vervolgde hij. Ik rende naar boven voordat ze in de gaten zouden hebben dat ik ze afluisterde. Ik dacht na over Voldemorts woorden, niet meteen vermoorden, dat betekende dat ze dat wel van plan waren. Ik had een plan nodig en wel snel.