Sterek crossover

Derek wierp een argwanende blik uit het raam van het café, waar groepjes mensen over straat slenterden. Stiles gaf hem een por in zijn zij. “Mondhoeken omhoog, sourwolf.”
      Derek negeerde hem. “Hoe ken je deze mensen ook al weer?”
      “Mijn vader is bevriend met Olivers vader.”
      “En Oliver is… een heks?”
      Stiles schoot in de lach. “Ik geloof dat je ze beter niet zo kunt noemen, gast. Heksen zijn vrouwen. De mannen zijn tovenaars.”
      “En hoe ben je erachter gekomen dat hij een- Dat hij magische krachten bezit?”
      “Ik kwam de logeerkamer binnen vallen op het moment dat Oliver een pen liet vliegen toen we acht waren,” dreunde Stiles braaf op. “Toen ik hem laatst weer tegenkwam op straat besefte ik dat hij ons misschien zou kunnen helpen met het heksenprobleempje dat Beacon Hills schijnt te ontwikkelen. Kom op zeg, dit heb ik je eergisteren ook allemaal al verteld. Is supervergeetachtigheid een speciale wolfkracht waar je me tot nu toe nog niet over hebt verteld?”
      “Nee.” Derek leek Stiles’ grap niet leuk te vinden, maar dat kon Stiles vrij weinig schelen.
      “Wat is er dan? Het is niets voor jou om vrijwillig meer te praten dan nodig is, enkel en alleen om mij wat vragen te stellen waar je al een antwoord op hebt.”
      Derek fronste. “Ik heb slechte ervaringen met heksen.”
      “Geen heksen, tovenaars. Maar zelfs al was het een stel meiden, wat dan nog?”
      “Niets,” antwoordde Derek, stoïcijns als altijd. Zijn blik ging weer naar de passerende mensen aan de andere kant van het glas.
      De realisatie raakte Stiles net zo hard als de lacrosse bal van Jackson toen Finstock hem vanmiddag in het doel had gezet. “O mijn God, je bent nerveus!”
      “Nee.”
      Stiles lachte. “Ja, echt wel.”
      “Nee,” gromde Derek. “Ik ben niet nerveus.”
      “Weet je dat zeker? Je ziet er namelijk toch best wel-”
      “Stiles!”
      “Ik weet het, ik weet het. Nog een woord en je scheurt mijn keel door met je tanden - dat begint echt een beetje oud te worden. Bovendien ben ik me er redelijk zeker van dat je het toch nooit zou doen, want ik ken je. Van binnen ben je gewoon een pluizige puppy. Aw.”
      Derek zag eruit alsof hij het liefst zijn hoofd tegen de tafel wilde slaan. Met iemand als Scott als beste vriend kende Stiles dat gevoel maar al te goed en wist hij hoe irritant het was, maar aangezien hij nu eens aan de andere kant ervan stond had hij niet erg veel medelijden met Derek.
      “Waarom heb ik hier ooit in toegestemd?” wilde Derek weten.
      “Omdat we de hele bieb al doorgespit hebben en nog steeds niet meer te weten zijn gekomen over de coven die zich in het bos verstopt. Bovendien heb ik Oliver al lang niet meer gezien en zou het best nog eens jaren kunnen duren voordat hij weer eens in Amerika is.”
      Derek bromde, wat Stiles opvatte als een teken dat hij weer een beetje gekalmeerd was.
      “En ik wilde altijd al eens een dubbeldate,” voegde hij er plagerig aan toe.
      “Had je daarvoor niet Danny kunnen vragen?”
      “Danny heeft op dit moment geen vriendje, dus dat zou een beetje vreemd zijn. Jij sprak je veto uit over Scott en Allison, ik had weinig zin in Jackson en Lydia, en aangezien ik nog liever levend begraven zou worden dan hier met mijn vader en Melissa te moeten zitten, bleven er niet heel veel opties over.”
      “Het is altijd fijn om te horen dat we de laatste keuze zijn.”
      Stiles grijnsde naar de nieuwkomer. “Oliver!”
      Oliver, een bruinharige man met een Schots accent, die eruit zag alsof Finstock hem onmiddellijk tot aanvoerder van het Beacon Hills High lacrosse team zou benoemen als hij de kans kreeg, grijnsde net zo breed terug naar Stiles. “Stiles, gast. Het lijkt wel een eeuwigheid geleden.” Oliver gebaarde naar de man met rood haar en een bril die naast hem was blijven staan. “Dit is Percy.”
      “Hé Percy. Dit is Derek,” antwoordde Stiles. “Hij is op dit moment alleen een beetje in een slecht humeur, dus ik zou niet al te dicht in zijn buurt komen. Ik kan niet garanderen dat hij niet bijt.”
      “Natuurlijk bijt ik niet,” zei Derek, haast verontwaardigd. Zijn gezichtsuitdrukking leek echter iets heel anders te zeggen.
      Percy ging zitten op een van de vrije plekken tegenover Derek en Stiles, en Oliver nam de laatste overgebleven stoel. “Ik ben onder de indruk, Stiles,” merkte hij op, met een knikje in de richting van Derek.
      “Dankje. Je hebt het zelf ook niet bepaald slecht gedaan.”
      “Absoluut niet,” stemde Oliver lachend in.
      Percy schraapte zijn keel. “Wij zitten hier ook nog.” Hij klonk enigszins geïrriteerd, maar zijn glimlach deed dat effect teniet.
      Derek hield zich ondertussen met iets heel anders bezig. “Jullie dragen gewone kleding,” merkte hij uit het niets op.
      “Natuurlijk,” antwoordde Oliver. “Je wilt niet weten wat voor rare blikken mijn vader krijgt wanneer hij vergeet zich om te kleden als hij Muggle Glasgow in gaat om boodschappen te doen. Jullie zijn niet echt gewend aan mannen in azuurblauwe jurken.”
      Stiles sproeide bijna de slok milkshake met banensmaak die hij net had genomen over de tafel, wat resulteerde in een hevige hoestbui. Derek stak even een hand naar hem uit, alsof hij hem op zijn rug wilde kloppen of een hand op zijn schouder wilde leggen, maar trok zich toen toch weer terug. “Gaat het?” vroeg hij nors.
      Stiles wapperde met een hand om aan te geven dat hij het wel zou overleven, al kon hij nog niet meteen antwoord geven. “P- Prima.”
      Derek knikte. “Zullen we ter zake komen?”
      “Mijn God, Derek,” hoestte Stiles, “iets minder formeel kan ook wel. Ze zijn er net.”
      “Nee, dat is niet erg,” verzekerde Oliver hen. “Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar die heksen van jullie.”
      Derek fronste geërgerd. “Waarom? Geloof je niet dat we een heks kunnen herkennen als er eentje in ons dorp opduikt?”
      “Natuurlijk geloven we jullie wel,” zei Percy kalmerend. “Maar we zijn oprecht benieuwd naar deze coven. We kunnen jullie alleen advies geven waar jullie echt iets aan hebben als we zo veel mogelijk over hen weten.”
      “Dat klinkt logisch,” gaf Derek onwillig toe.
      “Goed. Wat kunnen jullie ons vertellen?”
      Stiles begon de kenmerken op zijn vingers af te tellen. “Ze hebben toverketels, paddenstoelen die in een kringetje groeien, vreemde rituelen en kleine pluizige dieren die ze slachten zonder echte reden. Ze hebben sieraden met vreemde tekens en symbolen en ze dragen bijna altijd zwarte jurken.” Hij haalde zijn schouders op. “Ze zien er gewoon uit als heksen.”
      Oliver maakte een verontwaardigd geluidje. “Als jullie maar niet denken dat alle tovenaars kleine pluizige dieren slachten zonder duidelijke reden. Dat is gewoon wreed.”
      “Dat vond ik nou ook!”
      “Is dat het meest nuttige wat je ons kunt vertellen?” vroeg Derek.
      Percy lette niet op die opmerking. “Verder nog belangrijke dingen? Vreemde voorvallen in of rondom het dorp bijvoorbeeld?”
      “Het lijkt alsof er opeens veel meer zwarte katten rondlopen,” zei Stiles.
      “Ah. Nou, in dat geval zou ik me niet al te veel zorgen maken om die groep. Het klinkt niet alsof ze veel schade aan zouden kunnen richten.”
      “Hoe kun je dat nou weten?” vroeg Derek.
      “Omdat echte tovenaars geen heksenkringen en geheime dansjes gebruiken. We hebben wel een toverstok en een bezem, maar zwarte katten doen ook niets voor onze krachten, net zo min als punthoeden of zwarte gewaden.” Percy zuchtte. “Eigenlijk is het behoorlijk slecht van Hogwarts dat ze dat stereotype nog steeds bevestigen in hun uniforms. Op die manier komen we nooit van die vooroordelen af.”
      Stiles trok zijn wenkbrauwen op. “Wow, Derek, het lijkt erop dat je echt enorm bevooroordeeld was voor iemand die altijd klaagt dat het allemaal stomme legendes en roddels zijn als ik navraag of wat ik op het internet lees waar is.”
      “Prima,” gaf Derek toe. Hij leek wat meer ontspannen nu hij wist dat de ‘coven’ geen echte dreiging vormde. “Ik zal proberen niet meer van vooroordelen uit te gaan.”
      “Brave weerwolf,” zei Stiles. Hij gaf Derek een klopje op zijn hand, waarna hij zijn eigen hand onopvallend niet meer terugtrok. Derek deed alsof hij er niets van merkte en Oliver en Percy volgden dat voorbeeld, maar de beweging van Percy’s mondhoeken suggereerde iets anders.
      “Dus,” begon Oliver, “laten we nu naar het echt belangrijke nieuws gaan, al het bovennatuurlijke gedoe terzijde. Stiles, is het waar dat Scott een vriendin heeft? Hoe heeft hij dat in vredesnaam voor elkaar gekregen?”
      Stiles knikte ernstig. “Dat vraag ik me ook nog steeds iedere dag af.”