Interview

Percy kreunde. “Waarom heb ik hier ook al weer mee ingestemd?”
      “Dat heb je niet,” herinnerde Oliver hem opgewekt. “Het leek je secretaresse een goed idee om het eerste gezamenlijke interview door familieleden van je af te laten nemen, omdat we ons dan minder bedreigd zouden voelen of iets dergelijks.” Oliver wapperde een beetje met zijn hand terwijl hij naar het podium probeerde te gluren. “Ik heb niet echt geluisterd toen ze het uitlegde.”
      “Herinner me dat ik haar moet ontslaan.”
      “Wie moet er worden ontslagen?” vroeg Penny, die met een klembord in haar hand uit het niets verscheen aan Percy’s rechterkant. Hij was zich er niet helemaal zeker van of ze magie had gebruikt of gewoon de kunst van het sluipen op hoge hakken nog verder geperfectioneerd had.
      “Jij,” antwoordde Oliver grinnikend.
      “Ik zal het op de agenda zetten, meneer,” beloofde Penny met een glinstering in haar ogen. “Maar nu moeten jullie op. George heeft jullie net aangekondigd.” Ze gaf Percy een duwtje in zijn rug en hij struikelde een paar stappen naar voren. Oliver pakte zijn hand en trok hem verder achter zich aan, en voordat ze in de spotlight stapten had Percy nog net tijd om een kwade blik achterom te werpen die Penny vertelde dat ze tenminste een week in de kerkers zou hebben doorgebracht als hij een middeleeuwse, absolutistische koning was geweest in plaats van een democratisch verkozen Minister for Magic in de eenentwintigste eeuw.
      “En hier zijn ze dan eindelijk, het superkoppel van deze eeuw!”
      “Meneer Oliver Wood, de charmante, intelligente, magnetisch aantrekkelijke aanvoerder van Puddlemere United-”
      “-en Percy Weasley, de ongeveer net zo charmante, iets meer intelligente en iets minder aantrekkelijke man die geen aanvoerder is van ons favoriete Quidditch team-”
      “-maar wel Minister, wat bijna net zo goed en levensbelangrijk is,” maakte George de introducties af.
      “Bijna,” herhaalde Fred voor nadruk nog eens, breed grijnzend.
      Percy wenste ondertussen meer dan ooit dat hij een paar honderd jaar eerder aan de macht zou zijn geweest, want hij had inmiddels een heel lijstje met mensen die hij graag met rot fruit zou laten bekogelen. De persoon die de bank waar hij nu op zat had uitgekozen stond helemaal bovenaan - het ding was pluizig, had een rugleuning in de vorm van een hart, was veel te klein voor twee personen en, alsof dat allemaal nog niet erg genoeg was, knalroze. Het resultaat van dit alles was dat hij bijna op Olivers schoot zat, waar hij normaal gesproken geen problemen mee zou hebben gehad, maar wat hem toch niet echt ideaal leek voor een publiek interview waarin ze respectabel over moesten komen.
      “Dus,” begon George, die op het randje van het podium stond, vlak voor het publiek, alsof hij midden in een popconcert zat en ieder moment op en neer kon gaan springen om het publiek aan te moedigen harder mee te schreeuwen. Percy zou het eerder hebben gewaardeerd als het publiek wat zachter zou zijn - wie had ook al weer besloten dat het een goed idee was om zo veel mogelijk live toeschouwers aan te trekken?
      “Hoe hebben jullie elkaar ontmoet?” vroeg Fred.
      Percy had al klaar gestaan om te fronsen over de eerste vraag, maar in plaats daarvan trok hij verrast zijn wenkbrauwen op. Dat was een stuk milder dan hij had verwacht van zijn broers.
      Oliver grinnikte. “We zaten in hetzelfde jaar op Hogwarts, dus we kennen elkaar eigenlijk al sinds het eerste jaar.”
      “En voelde je je toen ook al aangetrokken tot Percy?”
      Dit gaf Percy alsnog een kans om te fronsen. “George, we waren elf.”
      Fred haalde onschuldig zijn schouders op. “Dus?”
      “Goed punt,” riep George echter over zijn broer heen. Percy dacht even dat hij hem misschien iets meer mocht dan Fred, maar toen werd dat gevoel van genegenheid weer uitgewist door de volgende vraag. “Maar daarna dan? Jullie deelden een slaapzaal, toch? Dat moet voldoende interessante momenten hebben opgeleverd.”
      Het gegil van het publiek nam nog wat toe.
      “Ik weet niet waar je het over hebt,” antwoordde Percy beslist.
      Oliver haalde zijn schouders op. “Ik wel, maar dat betekent niet dat ik het graag wil delen.”
      “Goed dan, dan is het nu tijd voor een spelletje!”
      “Spelletje?” herhaalde Percy geschrokken.
      “Maak je geen zorgen, grote broer,” stelde George hem gerust. “Het is een simpel woord associatie spel. Wij noemen een reeks woorden, en jullie moeten zeggen wat er als eerste bij jullie opkomt, in één woord.”
      Fred knikte. “Wie wil er als eerste?”
      Percy en Oliver wisselden een blik uit. “Ik wil wel,” zei Oliver.
      “Klaar?” vroeg George.
      “Ja.”
      “Goedzo, je begrijpt de principes van het spel al. Dan beginnen we nu echt! Luister naar Fred.”
      Fred had een kaartje in zijn hand en begon op een hoog tempo woorden op Oliver af te vuren. Percy was onder de indruk van hoe snel en beslist al Olivers antwoorden kwamen. Het waren niet altijd de meest diplomatisch gekozen woorden, maar hij meende ze wel.
      “Quidditch?” startte Fred.
      “Leven.”
      “Boeken?”
      “Percy.”
      “Bril?”
      “Percy.”
      “Hogwarts?”
      “Percy.”
      “Oliver, dit spel werkt niet als je steeds hetzelfde woord noemt,” waarschuwde George grinnikend.
      “Sorry,” antwoordde Oliver. “Ga maar verder.”
      “Muggle?” zei Fred.
      “Stofzuiger.”
      “Koekjes?”
      “Yum.”
      “Percy?”
      “Liefde.”
      Fred pauzeerde om het publiek tijd te geven voor hun collectieve “aww”. Percy moest op zijn lip bijten om niet met ze mee te doen, en opeens leek dit hele interview helemaal niet meer zo erg. Toen Oliver ook nog eens onopvallend zijn hand vastpakte, durfde hij zelfs zo ver te gaan dat hij overwoog Penelope toch maar niet te ontslaan.
      “Dan is het nu jouw beurt, Percy,” verkondigde George. “Penis?”
      En daar ging Penelope’s baan weer.