Mourning!Percy

De dagen na het gevecht waren bitterzoet. Voldemort was eindelijk voor goed verslagen, daar was geen twijfel over mogelijk, maar de grote hoeveelheden alcohol die tijdens de zenuwslopend stille overwinningsfeesten werden geconsumeerd hadden vaak een heel andere reden.
      Oliver kon het niemand kwalijk nemen.

Percy was nooit erg spraakzaam geweest, tenzij het op zijn werk aankwam. Oliver wist echter dat het nieuwe dal in aantal woorden dat Percy uitte per dag niets te maken had met het feit dat hij werkloos was of met wat het Ministry hem allemaal aan had gedaan. Het was Fred die Percy stil maakte. Soms leek het alsof niet alleen Freds eigen stem, maar ook die van Percy verstomd was bij het instorten van die gang.

Oliver zelf was verrast hoe goed hij ervanaf was gekomen. Goed was in deze context uiteraard een relatief begrip, want niemand zou iets uit deze periode ooit met oprechte overtuiging als goed kunnen beschrijven, vermoedde hij. Er waren te veel lege plaatsen om ze door de vingers te zien, te veel gezichten die misten. Net als iedereen was Oliver vrienden verloren, docenten, jaargenoten, kennissen, collega’s. Geen van de overlevenden had het kasteel zonder krassen verlaten.
      Maar hij leefde zelf nog. Ondanks alles vond hij dat dat toch wel voor iets mocht tellen. En zijn ouders leefden nog, zijn zus, zijn beste vriend. Percy leefde nog. Oliver kon nauwelijks in woorden uitdrukken hoe blij hij daarom was, al scheen Percy er heel anders over te denken.

Het regende weinig in maart dat jaar, maar om dat te compenseren was er een stortvloed aan begrafenissen. Er vielen veel tranen. Oliver had zelf ook regelmatig rode ogen, maar Percy leek het altijd droog te houden. Oliver zei hem een keer dat het geen schande was, en Percy antwoordde dat hij dat wist, waarmee hun gesprek was afgelopen. Oliver probeerde het niet nog een keer, maar het zat hem niet lekker dat Percy alles leek te willen onderdrukken.
      George had hetzelfde probleem, tot hij vlak na de begrafenis van zijn broer brak in Angelina’s armen. Oliver hoopte half dat dit een soort voorbeeld zou zijn voor Percy, maar Percy bleef onbewogen als altijd.

Het was niet leuk om zo veel mensen te moeten missen en te weten dat hij ze nooit meer terug zou zien. Het stak en er zouden voor altijd gaten in zijn hart blijven, het gevoel dat het onrechtvaardig was en dat verpletterende ‘wat als’ idee. En toch wist hij dat de scherpe pijn uiteindelijk zou afnemen tot iets dat meer leek op een vaag verlangen. Mensen vergaten. Ze zeiden van niet, maar ze waren erop gebouwd, ze konden niet anders.
      Behalve Percy, leek het. Oliver wist eigenlijk niet waarom hem dat nog verraste. Percy had altijd al het beste geheugen gehad van iedereen die hij kende.

Maart liep haast ongemerkt over in april, alleen gehinderd door George’ verjaardag. Tot schrik van zijn moeder voerde George de plannen die al maanden klaarlagen voor het grootse feest gewoon door. Er was een DJ, luide muziek, een grote dansvloer, een vuurwerkshow en, natuurlijk, een overvloed aan alcohol. Percy leek alleen van dat laatste iets op te merken, dus Oliver nam hem halverwege de avond mee naar huis, vlak voordat hij in een coma terecht zou komen.

Toen Oliver op een middag tegen het einde van maart Percy flat binnenkwam, praatte Percy opeens weer voor het eerst echt met hem. Hij had het over het weer, werk, zijn flat, de kat van de buren. Eventjes, voor een prachtige tien minuten, dacht Oliver dat dit misschien betekende dat ze over het ergste heen waren. Pas toen Percy hem opeens bij zijn arm greep en verklaarde dat ze dringend naar de slaapkamer moesten, merkte hij de lege flessen naast de bank op. Hij trok zich los en werd kwaad, zo kwaad. Hij probeerde Percy te helpen, maar het leek alsof Percy zichzelf had opgegeven, en alles dat Oliver deed hielp geen ene zak. Hij schreeuwde tegen Percy, en Percy stond daar maar en luisterde naar hem, alsof hij alles wat Oliver in zijn woedende uitbarsting tegen hem zei helemaal verdiend had, en dat maakte Oliver alleen nog maar kwader.
      Hij stormde het huis uit en zag Percy een hele week niet meer.

In die week had hij veel te veel tijd om na te denken en kwam hij tot een aantal verschrikkelijke realisaties. De ergste was dat Percy zich schuldig voelde.
      Oliver begreep niet hoe hij dit over het hoofd had kunnen zien. Misschien had hij het gewoon niet willen weten, maar het was overduidelijk dat Percy met een schuldgevoel zat dat voldoende zou zijn om een heel leger op hun knieën te brengen. Hij dacht dat het zijn schuld was dat Fred niet meer leefde.
      Op dat moment was Oliver bijna op Percy's drempel verschenen, maar toen herinnerde hij zich weer waarom hij dat nog niet eerder had gedaan. Percy moest naar hem toe komen, anders zou het hele proces weer van voren af aan beginnen. Hij wilde Percy helpen, maar Percy moest wel hulp willen.

Oliver kon zijn ogen nauwelijks geloven toen hij aan het einde van de week zijn huis binnen kwam met een grote boodschappentas en Percy op zijn bank aantrof. Percy keek hem verontschuldigend aan, maar Oliver vergat alles wat hij had willen zeggen over hoe blij hij was dat Percy terug was en dat dat desondanks geen reden was voor Percy om ongevraagd binnen te komen, toen Percy hem om een gunst vroeg.
      Oliver stemde in, dus hij zette de boodschappentas in de keuken en ging met Percy mee. Er zouden meerdere dingen gesmolten zijn wanneer hij terugkwam, maar dat kon hem op dat moment nog minder schelen dan het nieuws dat Celestina Warbeck haar haar verfde.

Hij was nogal verbaasd dat Percy juist hem hiervoor had gevraagd, en hij vertelde Percy dat. Percy keek hem aan en vertelde hem dat hij hem vertrouwde, meteen gevolgd door een waarschuwing dat hij de komende maanden geen leuk gezelschap zou zijn. Oliver pakte zijn hand en vertelde hem dat het niet uitmaakte, zo lang Percy beloofde zijn best te doen. Percy beloofde het.

Oliver was sinds de begrafenis niet meer bij het graf geweest. Er waren veel nieuwe graven, en bij sommige stond nog niet eens een grafsteen. Fred had er al wel eentje, een erg sobere die waarschijnlijk was uitgekozen door mevrouw Weasley, niet door George of Fred zelf. Maar het maakte niet uit wat voor grafsteen het was; Percy wierp er een lange blik op, knielde om een bos bloemen neer te leggen en probeerde zich toen weg te draaien van Oliver. Oliver liet het niet toe, en trok hem in plaats daarvan dichter naar zich toe, zodat Percy zijn gezicht kon verbergen op zijn schouder als hij hem al niet aan wilde kijken. Percy klampte zich aan hem vast, schokkend, en doorweekte zijn dunne jas. Het kon Oliver niet schelen, want hij was er zelf niet veel beter aan toe.
      Hij kon de pijn niet wegnemen, maar hij kon wel proberen hem te verzachten.