018

Ik voel woede oplaaien als ik Maddie haar verhaal aanhoor. Ik wou Ryan deze week verkering vragen en nu is alles verpest. Alhoewel, als ik Maddie moest geloven wou hij sowieso al geen verkering met me. Alleen omdat ik volgens hem te oppervlakkig ben, nou fijn. Maar als ik heel eerlijk ben moet ik wel toegeven dat hij gelijk heeft. De afgelopen jaren heb ik nooit aan iets anders gedacht dan aan make-up of shoppen. Het is dat ik makkelijk leer maar anders was ik allang blijven zitten.
‘Het spijt me,’ eindigt Maddie haar verhaal. Ik zie aan haar gezicht dat het haar oprecht spijt. Meteen besluit ik dat ik niet zo hard moet zijn.
‘Het spijt mij ook,’ zeg ik nog een keer. ‘Zullen we het allebei dan maar vergeten? Ik denk dat ik zo even bij Ryan langs moet.’
Maddie knikt gretig. ‘Ik geloof dat ik iets ontdekt heb. We kunnen niet oneindig aan de andere kant van de spiegel blijven. Ik voel me sinds ik door de spiegel stapte al niet lekker en ik herinner me dat ik dat de vorige keer ook had.’
‘Dan is het waarschijnlijk tijd om te gaan,’ terwijl ik dat zeg moet ik een gevoel van spijt onderdrukken. Ik vind het echt jammer dat Maddie weer moet gaan. Ze is als een soort zus voor mij. ‘Ik kom morgen wel even naar je toe om te laten weten hoe het is gegaan.’
Maddie geeft me een snelle en ongemakkelijke knuffel voordat ze de spiegel instapt. Als ze weg is weet ik niet zo snel wat ik moet doen.
Het lijkt Maddie altijd zo goed af te gaan. Het is dat ik weet dat ze gepest wordt en dat zij het ook niet makkelijk wordt, anders had ik gedacht dat ze populair was. Plots weet ik wat ik moet doen.
Aarzelend pak ik de doos onder mijn bed vandaag en open ik die. Het is tijd dat ik mijn favoriete jurk aandoe. Nee, niet oppervlakkig bedoeld. Mijn zelfgemaakte jurk. Het is tijd om mezelf te zijn, om de echte Madison te worden. Om het midden tussen mij en Maddie te vinden, en die worden.
Zonder twijfelen pak ik een helder rood jurkje tussen de stapel vandaan. Aan de randen is een dun wit lijntje geborduurd. Vanaf de taille plooit het tot net boven mijn knie.
Als ik in de spiegel kijk ben ik niet langer bang meer. Terwijl ik mijn jurkje aan het keuren ben zie ik het beeld vervagen, alleen deze keer verbaasd het mij niet. Ik wacht geduldig totdat Maddie verschijnt en meteen merk ik het verschil met normaal. Maddie volgt mijn bewegingen niet. ‘Hallo?’ zeg ik onzeker.
Maddie haar grijns wordt breder. ‘Gaaf, we kunnen elkaar dus gewoon een soort van live zien.’ ‘Leuk jurkje trouwens,’ voegt ze er aan toe.
‘Zie ik er als mezelf uit? Dan kan ik Ryan de waarheid vertellen. Nou ja niet van de spiegel, dat nog niet. Maar wel hoe ik echt ben.’
Maddie aarzelt even.
‘Zeg het maar eerlijk hoor. Ik wordt niet boos, deze keer niet. Ik ga luisteren naar anderen en dus ook naar jou, dus vertel maar, wat is er fout?’
‘Ik zou wat minder make-up doen,’ zegt Maddie eerlijk.
Ik weet meteen dat ze gelijk heeft, ik moet er naturel uitzien niet als een of andere barbiepop. Meteen ren ik naar de badkamer om mijn make-up er af te halen. Als ik terug kom zie ik dat Maddie weg is. Onze verbinding is schijnbaar nog niet sterk genoeg. Ik vlecht mijn haren snel en slordig. Niet dat het er lelijk uitziet vind ik zelf, het komt eerder nonchalant over. Hoop ik.
Ik werp een blik op mijn voorste rij schoenen, maar ik weet dat ik het juiste paar niet op de eerste rij vind. Ik heb te veel schoenen, maar ook schoenen die ik niet draag. Als ik gevonden heb wat ik zocht moet ik zelf de stof er van afvegen. Het zijn zwarte hakjes. Kim en Scarlett zouden ze truttig vinden maar ik vind ze wel iets hebben.
Nu ben ik klaar, denk ik blij. Klaar om naar Ryan te gaan. Klaar om mezelf te zijn.
‘Ik ben Madison Joan Wakefield,’ prevel ik.