Know 19

Louis Tomlinson P.O.V.

Ik glimlach wazig naar Liam. Hij denkt vast dat ik dronken ben ofzo. Maar als hij in mijn hersens kon kijken zou hij hetzelfde voelen en….misschien heeft hij het ook wel gevoeld… Maar daar denk ik liever niet over na. Ik schud even met mijn hoofd om het beeld kwijt te raken en loop dan naar buiten toe terwijl Liam me verbaasd volgt. ‘Sorry ik…ik reageerde misschien een beetje…raar’ verontschuldig ik me tegenover Liam. ‘Ik…ik…’ stottert hij en er rolt een traan over zijn wang. Ik kijk geschrokken op. ‘Hè, jij kan er toch ook niets aan doen dat ik zo raar reageer?’ probeer ik hem op te beuren. ‘Het…het ligt niet aan jou. Maar…maar aan…aan vroeger’ huilt hij nu echt. ‘Ik heb zo vaak gezichten gezien en zo vaak kon ik er niets aan doen en zo vaak was ik degene met de gezichten. En…en…dan…deden ze niks eraan. Jij…jij probeert me te troosten en dat…dat is zo anders voor mij. Ik wil…wil niet huilen maar…maar’ snikt hij. Ik trek hem naar me toe en knuffel hem stevig. Zachtjes wrijf ik over zijn rug. Ik voel mijn shirt nat worden door Liam’s tranen en realiseer me dat ik eigenlijk het ideale leven heb. Als je mijn leven met dat van Liam vergelijkt.