01. ~ Lauren Fiona Johnsen

Langzaam stroomt het plein van District 4 vol. Zenuwachtig kijk ik naar het podium. De Boete gaat beginnen en dit jaar ga ik mezelf aanbieden als vrijwilliger. De vorige jaren mocht ik me niet aanbieden van mijn vader, omdat ik enig kind ben, maar dit jaar ga ik het gewoon doen. Mijn hele leven heb ik al getraind voor de spelen, dus het wordt tijd dat ik me ga aanbieden. Even draai ik me om in de richting van mijn vader. Hij ziet er erg gespannen uit. Toch kan hij niet weten dat ik me aan ga bieden, dat heb ik nog aan niemand vertelt. Alleen mijn beste vriendin weet er van, maar zij zou het echt niet aan mijn ouders doorvertellen. Mijn ogen zoeken haar, maar ik zie haar nog nergens. Om mij heen staan allemaal jongeren die ik niet ken.
In gedachten verzonken staar ik voor mij uit. De zon schijnt op mijn schouders. Even werp ik een blik op mijn ketting. Er hangen twee blauwe springende dolfijntjes aan. Het is mijn favoriete ketting en ik draag hem eigenlijk altijd. Het doet me denken aan de zee en als ik in het Capitool kom, wil ik wel iets dat me doet denken aan thuis. Dan komt Hyacintha Agro, het mens uit het Capitool dat de Boete altijd doet, het podium oplopen. Het hele plein wordt stil. Na het gebruikelijke praatje van Hyacintha wordt het tijd dat de tributen getrokken worden. Hyacintha zegt het gebruikelijke: 'Dames gaan voor.' En begint in de meisjesbol te graaien. De spanning giert door mijn lijf. Het zou zomaar kunnen dat mijn naam nu getrokken wordt, ook al is het nogal onwaarschijnlijk. Eindelijk heeft Hyacintha een briefje gekozen. Langzaam vouwt ze het open. 'Christa Stones'
Even zoeken mijn ogen het gezicht van het meisje. Ze ziet er erg bang uit en loopt voorzichtig naar het podium. Dan vraagt Hyacintha eindelijk: 'Zijn er ook vrijwilligers?' De adrenaline giert door mijn lijf. Zal ik het nu wel doen? Ik kijk nog één keer naar mijn vader, zijn gezicht staat gespannen. Dan zeg ik de verlossende woorden: 'Ik bied mij aan als tribuut.' Het hele plein staart me aan. Ik durf mijn vader nu niet aan te kijken en loop zonder achterom te kijken het podium op. 'Hoe heet jij?' vraagt Hyacintha. 'Lauren Fiona Jonhsen.' antwoord ik met luide stem. Ik wil niet aan haar laten merken hoe zenuwachtig ik nu ben en ik hoop dat ze snel doorgaat naar de jongenstribuut. Helaas laat ze me niet met rust. 'Nou mensen, district 4 heeft weer een vrijwilliger.' zegt Hyacintha. 'En kijk eens hoe mooi ze eruit ziet!' Terwijl ze in de jongensbol graait, voel ik me weer wat rustiger worden. De adrenaline verdwijnt en maakt plaats voor een rustige gevoel. Dan heeft Hyacintha weer een briefje gepakt. 'Dennis Cobus Adams.'
Ik ken Dennis wel. Hij zit bij mij op school en hij traint net als ik iedere dag voor de spelen. Hij is aardig maar ook een ongelooflijke flirt. Hij ziet er totaal niet bang uit en loopt heel relaxed naar het podium. Onderweg zwaait hij zelfs even naar het publiek. 'Hi Lauren. Het wordt nog gezellig tijdens de spelen.' zegt hij. Hier ben ik totaal niet op voorbereid. Toch antwoord ik vrij snel. 'Hi Dennis. Tuurlijk, het is altijd gezellig met jou.' 'Dat bedoel ik.' reageert Dennis lachend. Heel het plein begint te lachen en ik voel me geweldig. Natuurlijk moet Hyacintha het weer verpesten: 'Dus jullie kennen elkaar?' Nee, bitch. Natuurlijk niet, denk ik bij mezelf. Gelukkig hoef je bij haar nooit antwoord te geven. Ze praat wel tegen zichzelf. 'Nou mensen. We hebben dit jaar twee geweldige tributen. Of niet?' Het hele plein barst in gejuich uit. 'Vrolijke hongerspelen. Mogen de kansen immer in je voordeel zijn.'