Message From My Mind. 2

Niet veel later komt er een verpleegster binnen met een karretje. Ik ga rechtzitten en kijk verlekkerd naar het bord met eten.
'Eerst je temperatuur meten', zegt de verpleegster. Ze steekt een thermometer in mijn mond en gaat ondertussen al met een plateau naar het meisje. Ze zet het op het bijzettafeltje. De thermometer begint te piepen en de verpleegster snelt zich naar me toe. Ze haalt het meettoestel uit mijn mond en kijkt naar de getallen die erop staan. '48,2 graden koorts. Het zakt al. Nog twee daagjes en dan mag je waarschijnlijk naar huis', zegt ze vriendelijk. Blij lach ik naar haar. Ze zet het plateau op mijn schoot en verlaat dan de kamer. Ik schrok alles naar binnen en spoel het door met een flink glas water. Wanneer alles op is, merk ik dat het meisje haar bord nog niet eens bekeken heeft. Ik sta recht en wandel naar haar toe. Ik ga op de plaats zitten waar de vrouw een kwartier geleden zat. Ze blijft voor zich uit kijken, net alsof ze door me heen kijkt.
'Moet je niet wat eten?' vraag ik. Ze antwoord niet. 'Hallo?' vraag ik opnieuw. Wat moet ik doen?