Know 25

'Maar nu...nu zijn de deuren natuurlijk niet verstevigd en kon hij zo binnen komen. Gelukkig hebben ze kunnen vluchten of...dat hoop ik dan maar' beëindigd hij zijn verhaal. Ik ben diep onder de indruk dat hij dat zo kan zeggen zonder te huilen. 'Maar omdat jij de enige bent die ik echt ken, heb ik jou maar gebeld' zucht hij en hij glimlacht voorzichtig. 'Het is heel goed dat je mij hebt gebeld!' zeg ik. 'Ik loop even naar beneden. Wacht hier!' zeg ik en ik spring op van mijn bed. Ik trek de stoel onder de deur vandaan en sprint naar beneden. 'Mam?' vraag ik. Ze knikt even en kijkt me aan. 'Mag een vriend van mij hier een tijdje logeren en eten en zeg maar hier wonen zeg maar?' vraag ik op mijn allerliefst. 'Waarom?' vraagt ze verbaasd. Ik denk even na. 'Laten we zeggen dat hij wat problemen heeft. Maar dat het iets ingewikkelder ligt dan even praten en het is opgelost. Maar hij kan dus nergens heen...' vertel ik haar. 'Hoe ingewikkeld?' vraagt mijn moeder geïnteresseerd. 'Dat leg ik later nog wel een keer uit' zeg ik. Mijn moeder knikt even en denkt dan na. 'Oké, is goed. Op voorwaarde dat hij net zoals jij, soms, meehelpt in het huishouden' zegt ze. Ik knik blij en geef haar een knuffel. Ik heb echt de beste moeder ooit!