03. Secrets revealed

Verbaasd keek ik Olivia aan. Niet alleen verbaasd, ook vol angst. Wat als er Olivia iets vreselijks overkomen was? Ik slikte hoorbaar, wat ik misschien niet had moeten doen. Ik wilde haar hand pakken en haar troosten zoals een goede vriendin had moeten doen, maar ik weigerde mijn arm uit te steken om haar vast te houden. Misschien gewoon omdat die zo koud was, ik wist het ook niet. 'Vertel het me maar.' Fluisterde ik. 'Het is goed.' Er kwamen tranen in Olivia's ogen te staan en ik kon niets anders dan voorover te buigen en haar koude lichaam te omhelzen. Olivia slikte ook en sloeg een arm om me heen. Toen ik haar losliet keek ik om me heen. 'Waarom is er nog niemand naar je toe gekomen om je te verzorgen?' Mijn stem klonk bozer dan bedoeld. Olivia probeerde zichzelf een stukje omhoog te duwen, maar ik duwde haar terug in de kussens. Totdat ik van haar had gehoord wat er aan de hand was, mocht ik haar van mezelf niets laten doen wat inspanning kostte. Ze leek blij te zijn dat ik van onderwerp was veranderd en ik wist dat ze dat even nodig had gehad. 'Skayler verkondigde tegen Mevrouw Sanders dat zij perfect voor me kon zorgen.' Ik beet op mijn onderlip. Ergens kon ik haar ook wel dankbaar zijn, anders had Olivia me nooit haar verhaal verteld. Ik begon eraan te twijfelen of ze dat nu ook wel zou doen. 'We hebben het alleen maar over Skayler.' Zei ik. Olivia leek zich schrap te zetten, ze wist waar ik heen wilde gaan. 'Wil je je beste vriendin nu alsjeblieft vertellen wat er in vredesnaam gebeurd is?' Olivia haalde diep en trillerig adem. Een prop zenuwen vormde zich in mijn maag, een akelig gevoel. Als Olivia zoveel moeite had om het te vertellen, moest het wel vreselijk zijn. Ze was altijd zo open. 'Het is gewoon... Ik ben bang dat... Dat je me niet zult geloven of zo...' Geschokt keek ik haar aan. Waar had ze het nou over? Ik was een brok goedgelovigheid en dat wist ze. 'Ik weet het... Het is stom.' Plakte ze er snel achteraan. 'Maar het is gewoon zo... zo... onrealistisch.' Ze stopte even en haalde weer adem. Het ging zo moeizaam dat ik dacht dat ze ergens in stikte. 'Nou... kijk, ik... Weet je wat er vanavond is?' Ik fronste mijn wenkbrauwen. Probeerde ze nou weer van onderwerp te veranderen? 'Koud...?' Gokte ik. Ik had werkelijk geen idee waar ze naartoe wilde. Ik was blij te zien dat Olivia nog kon lachen. Haar glimlach was de glimlach waar ik zo ongelofelijk veel van hield. 'Volle maan.' Ze slikte, om haar best te doen zich sterk te houden, zodat haar tranen niet zou ontsnappen. 'Wat...?' Vroeg ik niet-begrijpend. En toch rolde er een traan over haar wang. 'Ik denk dat ik besmet ben, Kat.' Ze sloeg haar handen voor haar gezicht. Mijn mond viel open toen ik het begon te snappen. 'Maar... Je..' In mijn hoofd tolde van alles rond en zat vooral vol met duizenden vragen die ik haar te stellen had. Na een paar stotterende opmerkingen vroeg ik tenslotte: 'Waarmee?' Ik wist waarmee, ik wist het al de hele tijd. Maar ik wenste dat het iets anders was. Ik wilde haar niet kwijt... Ik zette me schrap voor wat ze zou gaan antwoorden. Na een korte stilte zei ze; 'Morgen zal ik niet op school zijn. Je weet waarmee.' Ze keek me doordringend aan. Blijkbaar voelde ook Olivia er niet zoveel voor om het uit te spreken.
Ik wist niet precies hoe lang ik de tijd nodig had om het te laten bezinken. Ik zou mijn beste vriendin kwijtraken... Het was een hartverscheurende gedachte en ik wilde zo graag in huilen uitbarsten, maar ik moest sterk blijven, voor haar. 'En... en de dagen daarna?' Mijn stem trilde. Olivia stak haar hand uit en pakte de mijne. Hoe onaangenaam de temperatuur ook was, ik was niet van plan haar ooit los te laten. Er rolde weer een traan over haar wang. 'Ik weet het niet. Ik weet het niet Kat.' Haar woorden waren nauwelijks te verstaan, zo zacht praatte ze. Ik kon het niet laten dat er een paar tranen ontsnapte toen ik haar omhelsde. Ik kon niet zonder haar. Mijn hele gewone saaie patroon zou niets meer waard zijn. Dat kon misschien wel onze laatste omhelzing zijn. Maar ik wilde er niet over nadenken. Ik wilde haar gewoon voor eeuwig blijven omhelzen en haar nooit meer loslaten.