15/07/2012 - part 1

15/07/2012
Mijn Beste Steun en Toeverlaat,

Mijn dag begon vandaag met een bons op de vloer omdat ik deze morgen uit mij bed ben gevallen. Ja lach maar. Het deed eigenlijk echt nog wel pijn aan mijn pols. Toen ik over de shock heen was wierp ik een blik op de klok en zag dat het al tijd was om op te staan. Dus krabbelde ik overeind en liep naar buiten om onze tafel te dekken. Ik was in een extreem goed humeur ondanks het feit dat ik uit mijn bed was gevallen en ik mezelf mopperend verweet dat ik geen foto’s had getrokken van de rafting. Zo goed gehumeurd zelfs dat ik besloot om wat geld vanuit mams portemonnee te grissen om koffiekoeken te halen. Toen ik terugkwam kwam mams net slaperig naar buiten om tevreden vast te stellen dat de tafel al gedekt was. En toen ze me ook nog eens zag zwaaien met de koffiekoeken verscheen er een rimpel in haar voorhoofd. “Heb jij iets te verbergen misschien?” vroeg mijn mam achterdochtig. Ja, dat kreeg je dan. Dekte je speciaal de tafel en ging je om koffiekoeken werd je mam direct achterdochtig. Ik heb maar niet op haar opmerking gereageerd. Ik had geen zin in een discussie die mijn goede humeur zou verpesten. Toen we het ontbijt achter de kiezen hadden zocht ik mijn campingvriendjes weer op om weer eens een dagje aan het strand door te brengen. En natuurlijk moesten onze drie Franse vrienden weer opduiken.

Ik zag dat een van de twee hulpjes een wat gelige uitslag had rond zijn oog, net als Joep die maar tegen zijn ouders had verteld dat hij tegen een deur was gelopen. Onze grootste vriend had een verband rond zijn hand en pols. Waarschijnlijk van de trap van Mireille. Maar tot onze verbazing liepen ze ons gewoon straal voorbij en hielden even later halt bij twee hulpeloze jongens van een jaar of veertien die er niet uit zagen dat ze hun konden verdedigen. En omdat ik niet kon aanzien dat ze die onschuldige jongens aftroggelden besloot ik me ermee te bemoeien. Net zoals de rest. Oscar vroeg hen eerst nog beleefd om die twee jongens gewoon met rust te laten maar de onze grootste vriend ging daar duidelijk niet mee akkoord en voor we het wisten blonk er een mes voor Oscars gezicht. Maar voor hij er ook iets mee kon doen had Mireille het uit zijn handen getrapt en ik griste het handig uit de lucht. Nu was ik degene met het wapen en onze grote vriend weerloos. Ik herhaalde Oscars woorden zo goed en zo kwaad als het ging maar onze grote vriend wou zijn mes niet zomaar kwijt en ik kon hem goed begrijpen. Zo vriendelijk als ik was heb ik toen maar het mes dichtgeklapt en het in zee gesmeten, nu moest hij het eerst nog gaan halen en ik hoopte maar dat hij niet nog meer onschuldige jongeren zou bedreigen met dat mes van hem. Maar ik wou hem langs de andere kant ook niet kwaad krijgen en als ik het mes zou bijhouden zou hij dat zeker worden. En mijn vakantie werd al genoeg verpest door zijn verschijningen.