17/07/2012

Mijn Beste Steun en Toeverlaat,

Vandaag was mijn laatste dag in Frankrijk. Nadat we uitgebreid hadden ontbijt met de drie families gezellig bij elkaar hebben ik, Oscar, Mireille en Joep nog wat gegevens uitgewisseld hebben al onze spullen bijeengeraapt en in de caravan opgeborgen en zijn toen terug vertrokken naar het regenachtige België of in Joeps geval, Nederland. François is ons komen uitzwaaien en toen begonnen de vervelende uren in de auto. Paps zei dat we rond 21u ongeveer zouden toekomen en dat was juist perfect want Xans ouders hadden om halfnegen met me afgesproken omdat Xan om 22u terug in België is. Ik zit nu in de auto en ik verveel me steendood. Mijn boeken heb ik al allemaal uitgelezen en Mario ben ik gewoon kotsbeu gespeeld. Ik wist dat ik meer spelletjes had moeten meenemen maar ik was te lui geweest om ze te zoeken. Wonderbaarlijk genoeg had ik wel de lader van mijn nintendo ds meegenomen. Ja dat nam ik dan weer wel mee. Mijn gsmlader laat ik thuis maar mijn nintendolader neem ik mee. Ik vind de logica ook niet. Als ik nu nog een broer of zus had gehad kon ik daarmee nog leuke spelletjes spelen zoals ‘ik zie, ik zie wat jij niet ziet’ maar dat ging nu dus niet. En ik kan die spelletjes ook moeilijk met jou spelen aangezien je weigert te tonen dat je kunt spreken. Misschien moet ik maar eens een tekening maken ook al is dat een hele opgave in een rijdende auto. Probeer jij maar eens een mooie recht lijn te tekenen in een rijdende auto. Ik zweer het je, het lukt je niet. Maar er zit niets anders op. Ik hou me liever bezig met een onmogelijke missie dan me steendood te zitten vervelen. Ik schrijf misschien straks nog wel wat in je.

Het is nu iets na middernacht, ik ben net terug van bij Xan. Zijn ouders haalden me zoals beloofd op om halfnegen, we waren om kwart voor negen thuis geraakt en ik had me dus nog snel kunnen douchen om die lange autorit van me af te spoelen. Ik was te zenuwachtig geweest om me met iets bezig te houden tijdens de autorit, mijn gedachten waren enkel gefocust op Xan. Ik zie je zo al met je ogen rollen maar verliefde pubers zijn nu eenmaal zo. Je moet het maar accepteren dat jij nou net zo’n verliefde puber als eigenaar hebt. Toen we eindelijk aankwamen op de parkeerplaats waar de bus zou moeten arriveren was ik snel de auto uitgestapt. Uiteindelijk heb ik nog tot halfelf mogen wachten voor ik Xan eindelijk in mijn armen kon sluiten. Hij had me nog een lief kusje op de lippen gedrukt voor hij me, veel te snel naar mijn goesting, weer los liet en zijn ouders begroette. Nadat ik ook nog Simon en Matt een welkom thuis had gewenst propten we ons met z’n allen in de auto van Xans ouders en hoopten maar dat we geen politie zouden tegenkomen. Dat was gelukkig niet het geval. Maar ik was wel blij toen ik eindelijk die auto had kunnen verlaten. Met vier op een achterbank is echt een nachtmerrie. Zeker wanneer er drie van de vier jongens zijn en jij er middenin zit. Maar het was toch beter dan helemaal alleen op de achterbank te zitten. Je verveelde je veel minder snel, zeker wanneer die drie jongens honderduit over hun avonturen vertelden. Ze hebben rotsen beklommen, hebben een ravijn overgestoken over een apen brug wat niet meer dan een gewoon touw bleek te zijn, een hoogteparcours afgelegd, over een wilde rivier gekajakt waar hun boten natuurlijk zijn omgekanteld en nog zoveel meer. Ik heb hen ook over mijn avonturen verteld, niet dat ik zo’n spannende vakantie had gehad als hen maar ze stonden erop dat ook ik mijn vakantie in geuren en kleuren zou beschrijven en dat heb ik dan maar braaf gedaan. Ze moesten lachen toen ik hen over onze drie Franse vrienden vertelden en Xan was teleurgesteld geweest dat hij er niet bij had kunnen zijn om me te beschermen. Lief hè? Toen we terug in de stad waren ben ik nog een tijdje blijven rondhangen bij Xan voor ik terug naar huis werd gebracht. En nu lig ik dus in mijn bed. Morgen komen El en Lis terug van hun vakantie, iets waar Simon en Sam waarschijnlijk heel blij mee zullen zijn.

Tot schrijfs Mijn Beste Steun en Toeverlaat!