70.

Elena Johnson

Sinds Louis weg was, was ik een heel geregeld leven gaan leidden. Ik stond op rond een uur of negen, maakte een uitgebreid ontbijt voor mezelf, dat ik op mijn gemak opat. Nadat ik had gegeten ging ik wandelen met Tommie. Vervolgens las ik een boek tot het tijd was om te gaan lunchen. Na de lunch ging ik opnieuw wandelen met Tommie. Meestal ging ik even langs Lissa. Ik hielp haar met haar studie, of we hadden gewoon een gezellig meidenmiddag samen. Daarna ging ik weer naar huis om voor mezelf te koken, dat op mijn gemak op te peuzelen en dan de laptop op te starten voor mijn skypegesprek met Louis.
Zo was het vandaag ook gegaan. Ik zat in kleermakerszit op bed en logde in op mijn skype account. Louis was nog niet online. Verveeld begon ik mijn teennagels maar te lakken, bij gebrek aan beter tijdsverdrijf. Een pling van de laptop gaf aan dat er iemand online was gekomen. Het was Louis. Hij belde me gelijk en ik drukte op opnemen. Louis kwam met een grijns op zijn gezicht in beeld. 'Hi Love,' zei hij. Ik glimlachte en wierp hem een kushandje toe. 'Hoe gaat het?' vroeg hij me. 'Goed, vandaag een rustig dagje gehad. Begin er langzaam aan te wennen, dat jij er niet meer bent,' vertelde ik hem. 'En hoe is het bij jou? Druk?' Louis knikte meteen. 'Ik kom net terug van een radiointerview. Ik heb nu een halfuur pauze, om daarna met de jongens te gaan eten en dan moeten we ons klaar gaan maken voor ons concert,' vertelde hij. 'Welke staat ben je nu?' 'Florida. Het is hier echt prachtig weer. Volgens de mensen hier is het hier nooit kouder dan 20 graden. Het is hier gewoon altijd zomer!' Ik grinnikte. 'Dan wil ik er graag een keer op vakantie,' zei ik. 'Dat doen we zeker. Het stikt hier van de pretparken. Als onze kinderen wat ouder zijn, weet ik zeker dat ze het hier geweldig zullen vinden.' Ik glimlachte. Hij zei kinderen, hij wil er dus ook meer. Tommie kwam de kamer binnenlopen en sprong op bed. Ik trok haar op mijn schoot. 'Kijk Tommie, daar is pappa,' zei ik tegen de blonde hond. Ik moest lachen om de onderzoekende blik in haar ogen en toen Louis begon te praten begon ze te blaffen. 'Nou, die is ook niet blij om mij te zien.' Ik schoot in de lach. 'Ze mist je echt wel hoor,' vertelde ik hem. Ik aaide afwezig door Tommie's vacht terwijl ik met Louis praatte. Na een halfuur kwamen de andere jongens binnenlopen, die met z'n allen tegelijk tegen me begonnen te praten. Lachend keek ik toe naar het tafereel op mijn scherm. Na ook nog vijf minuten een onmogelijk gesprek met de vier drukke jongens had gevoerd, had Louis ze weer de kamer uitgestuurd. 'Ik moet gaan eten,' zei Louis. Ik zuchtte zachtjes. Het was zoals elke avond weer veel te snel voorbij. 'Veel plezier vanavond.' 'Dankjewel, jij slaap lekker. En morgen spreek ik je weer en over twee weken zijn we weer in Engeland.' Ik knikte en glimlachte. 'Dag Lou.' 'Dag schat, tot morgen!' Hierna werd het scherm zwart en was Louis weer weg. Ik klapte mijn laptop dicht en liet me achterover in de dekens vallen. Door het tijdsverschil was het nu al bijna 12 uur. Ik was kapot. Nadat ik Tommie de kamer uit had gestuurd en me had omgekleed, kroop ik oververmoeid mijn bed in. Ik had nog geen minuut mijn ogen gesloten of mijn telefoon gaf aan dat ik een nieuw bericht had.

Ik hou van jou! X Lou