Chapter 18

Ik probeer overeind te komen maar merk dat mijn lichaam nog niet helemaal mee werkt,
Mijn gedachtes laat ik weer naar Claire gaan, die helemaal alleen thuis is met onze adoptieouders...
Hoeveel werk zou ze wel niet moeten doen...
Wat zou HIJ wel niet allemaal met haar doen?!
Voor ik nog verder kon denken voelde ik kettingen om mijn lichaam heen gegooid worden,
Ik kijk op waarna ik stomp tegen mijn hoofd krijg,
Ik voel hoe de kettingen strakker getrokken worden,
Ik kijk even en merk dat er een groepje Cyborgs om mij heen staan,
"Dus dit is die beroemde Outcast?! Hij stelt ook niks voor"
Gelach van het groepje vult de lucht waarna ze mij meetrekken over de grond,
Waar brachten ze mij heen?!
Ik zucht even en sluit mijn ogen terwijl ik voel hoe mijn lichaam over de grond schraapt,
Stenen, gras, modder, rotsen, stukken metaal en dan opeens steen,
Ik open mijn ogen en kijk naar de stad waar we binnen lopen,
Het was de hoofdstad van de Cyborgs,
Waarschijnlijk hadden ze flink door gelopen om hier zo snel te zijn...
Ik zucht even, dus nu word ik waarschijnlijk geexcuteerd...
Het groepje stopt bij het plein waar ik het meisje had vermoord,
Ik kijk naar het gigantische kruis wat er staat en kijk even op,
Hadden ze een kruis voor haar neer gezet?
Ik voel hoe ik omhoog word gezet waarna een aardig stevige man naar mij toe komt lopen,
Hij grijns even en stompt mij dan in mijn maag,
"Dat was voor Celine"
Hij wijst naar het kruis waarna ik er naar toe geduwd word,
Ik voel hoe het duwen naar stompen verandert,
Ik merk ook hoe mijn Healthbar naar beneden vliegt,
Alsof het niets was wat ze deden,
Maar hoe kon ik dan ook tegen duizenden Cyborgs vechten...
De kettingen worden iets losser gemaakt waarna ze de kettingen vast maken aan het kruis,
Ze trekken mijn lichaam omhoog waarna ik aan het kruis vast gezet word,
Ik zucht weer even en kijk naar de duizenden Cyborgs hun ogen vestigen op mij,
Een voor een juichen ze omdat ze denken dat dit rechtvaardig is,
Maar dat was het niet...
Maar hoe kon men nauw werkelijk de waarheid weten...
Ik zucht even en merk dat het plein na een tijdje langzaam leeg loopt,
Op het groepje Cyborgs na en de man die het commando gaf,
Waarschijnlijk was hij de leider geworden van de Cyborgs maar zo hoog was zijn level niet eens,
Level 55, dat was zijn level, die van het groepje liep rond de 40.
Ik grijns even, als ik los kwam kon ik nu makkelijk ontsnappen als ik hun had vermoord,
Maar dat kon niet, ik kon niet nog meer levens in gevaar brengen,
Ieder had wel iets om naar huis toe te keren,
En allen speelde dit spel om terug te keren naar hun eigen huis, hun eigen plek, hun eigen familie...
Ik zucht even, er moest een andere manier zijn om het spel te beëindigen...
Maar die had ik niet gevonden, en tot zoverre ik wist, was er ook geen andere manier...
De spelmakers hadden waarschijnlijk het spel zo gemaakt dat er geen andere uitweg was...
Dus een andere uitweg kon ik ook niet beloven...
De Cyborg die blijkbaar de leiding had loopt op mij af waarna hij grijnst,
"Dit word jouw einde verrader, jij gaat hier sterven op de plek waar jij Celine gedood had!"
Zijn stem, het leek wel alsof die blijer was dan ooit dat ik nu dood ging,
Ik grijns even waarna ik de man aankijk,
'De enige die vandaag werkelijk dood gaat zijn jullie, de mensen zullen jullie aanvallen waardoor jullie allen dood zullen gaan!'
Ik grijns even, het was een bluf dat wel, maar misschien dat die erin trapte.
De man lacht opeens, alsof die wist dat het een bluf was,
"Laat de mensen maar komen, met het pak wat wij gevonden hebben in de tempels beneden de grond komen ze nergens!"
Het pak?! Onder de grond?!
Dan betekent dat ergens hier in de stad mijn oude outfit ligt!!
Ik grijns even en kijk de man dan duivels aan,
'Dat pak heeft geen nut tegen The Sword Of Souls'
De man kijkt even verbaasd maar grijnst dan,
"The Sword Of Souls is een legende, niet meer dan een verhaal binnen in dit spel"
Hij wilt weglopen waarna ik begin te lachen,
'Net zoals dat pak een legende was, maar die bestond ook'
De man stopt waarna die zich omdraait,
Ik kon in zijn ogen zien dat die beangstigd was, dat die de dood vreesde.
Dat die geloofde dat het waar kon zijn, omdat ik hem confronteerde met de legende van het pak.
"En hoe weet jij zo zeker dat ze dat wapen hebben?!"
Zijn stem was gevuld met angst die hij probeerde te verbergen onder woede,
'Omdat ik het laatste stuk heb, en die willen ze waarschijnlijk terug'
Ik grijns even waarna de man dichterbij komt,
Hij bekijkt mijn gezicht even en zucht dan,
Hij wenkt het groepje en fluistert wat in hun oor,
Het groepje kijkt even op waarna ze knikken en op mij aflopen,
Ik was er nu geweest, dan zouden ze het stuk afpakken en voor zichzelf houden...
Ik sluit mijn ogen om de dood tegemoet te gaan,
Maar voor ik het wist voelde ik de kettingen losgaan en viel ik op de grond,
Ik open mijn ogen waarna de Cyborgs met verachting naar mij kijken en weglopen,
Ik grijns even, nu was het tijd om dat pak te zoeken en mijn oude outfit weer aan te doen,
De leider stond er nog, hij was de enigste die achter bleef.
"Hoe kunnen we ze verslaan Outcast?"
Zijn stem was rustig, alsof die werkelijk bang was voor deze aanval,
Ik wist zelf niet eens zeker of het wel waar was, laat staan wat er gebeurt als ze er achter komen dat het gelogen was,
'Zorg dat ieder die zwak is de stad verlaat, alle sterke eenheden moeten zich verzamelen bij de poort. Op die manier kunnen ze niet het spel winnen en ook niet het zwaard afmaken'
Ik glimlach even wanneer de man knikt en het plein verlaat.
Nu moest ik gaan zoeken naar mijn outfit!!!