Direction 33.

Pov Harry Edward Styles.
Nieuwsgierig keek ik naar het beeld. Dit kon ze toch niet menen. The Kings en The Spies kwamen in beeld en ik schoot in de lach omdat ze er nu zo stom uit zagen, wat me een boze blik van Liam opleverde. Ik deed net alsof ik Liam zijn blik niet had gezien en negeerde het verder. Langzaam liepen de slachtoffers naar de boomstam en het eerste meisje stapte op de boomstam vrijwel meteen gleed ze uit en viel ze in het water. In het water wat eerst nog rustig leek en waar niets aan de hand leek te zijn verscheen er op eens een enorme groep van piranha's die op het meisje af zwommen. Ik keek even weg en wachtte tot iemand iets zei dat het over was. Ik had geen zin om een meisje te zien die helemaal verslonden werd.
‘Ik ga slapen’ hoorde ik Niall zeggen en ik keek op. Blijkbaar had ik meer gemist want rond om de boomstam was het knalrood van het bloed. Er waren nog maar zes mensen over van de tien. Ik zag nog net dat iemand zijn been verder naar beneden werd getrokken. Een koude rilling liep over mijn rug.
‘Truste Niall’ zei ik na een tijdje. Ik keek naar de rest en zag dat Zayn met Liam mee keek die weer iets was aan het schrijven. Louis staarde in shock naar het beeld en knipperde zelfs niet meer. Ik concentreerde me weer op het beeld en zag dat er nog maar een King over was. Nou dat ging snel. Al was de King wel slim telkens als er een Spie naar hem toe liep schoof hij naar achteren zodat de Spie bijna viel en dreigde met zijn stok de spie er af te gooien. Al deed hij dit nooit.
Voor mijn gevoel duurde dit spel nu al uren. Ik schraapte mijn keel even. Ik had al zolang niets meer gezegd of bewegen dat ik nu helemaal stijf was. ‘Lou hoe lang is het nu al bezig?’ vroeg ik terwijl ik me uitstrekte ik keek even achter om naar Zayn en Liam en zag dat ze in slaap waren gevallen. Louis schrok zich dood, maar herstelde zich snel.
‘Ik schat anderhalf uur nu’ zei Louis gapend.
‘Zullen we anders ook maar gaan slapen?’ stelde ik voor. Je wist maar nooit wat je morgen allemaal moest gaan doen en dan is het niet heel erg handig als je dood moe bent. Louis knikte zacht en wou de Ipad uitzetten. Net toen hij het beeld weg duwde verscheen Hennie in beeld.
‘Louis ga eens terug! Dat mens verscheen weer eens in beeld’ zei ik nieuwsgierig. Louis begon meteen weer op allerlij knopjes te duwen en uit eindelijk kwam het beeld weer terug.
‘Dit gaat zo te zien nog wel even duren, maar wees niet gevreesd we blijven het gewoon uitzenden zolang het duurd’ zei Hennie blij, misselijk mens. ‘ Maar aangezien al vele zijn gaan slapen dacht ik, ik onderbreek de show even met een korte mededeling die ik nog moest geven’ legde Hennie uit. Mijn ogen werden groot wat voor mededeling? Ik voelde opeens een pijn scheut door mijn hand gaan en zag dat Louis mijn hand had vast gepakt en er in kneep.
‘Au!’ riep ik overdreven. Louis was te geconcentreerd op Hennie dat hij het niet eens had gehoord. Toch speciaal om Louis, de jongen die nooit rustig was en nooit lang op iets kon concentreren nu zo gefocust was op het beeld.
‘We lassen een pauze in. Ik weet dat jullie dit allemaal reuze jammer vinden maar het is niet anders. Hiermee kunnen de gewonde spelers weer genezen en beginnen we weer met een frisse start’ lachte Hennie blij. En voor de eerste keer was ik het eens met Hennie haar emotie. Ik kneep zachtjes in Louis’ hand. Hij kneep even zachtjes terug. Eindelijk konden we rustig gaan slapen zonder dat we bang moesten zijn dat we de dag erna misschien dood gingen of misschien niet eens de volgende dag haalde. Al zou de rust niet voor eeuwig duren.