Direction 41.

Gapend rekte ik me uit. Ik voelde me nog altijd slaperig en bleef maar gewoon met mijn ogen dicht liggen.
‘Harry? Liam? Zayn? Niall?’ hoorde ik een bekende stem fluisteren. Als ik het goed had klonk er angst in zijn stem. Ik mompelde even instemmend dat ik er was. Ik was te moe om te praten en te lui om mijn ogen open te doen.
‘W-wie is daar?’ fluisterde, als ik het goed had, Louis waarna ik wat getik op de vloer hoorde wat dus betekende dat iemand was aan het bewegen. Ik negeerde de vraag en draaide me om en knalde tegen een muur aan.
‘AU!’ schreeuwde ik uit en opende geschrokken mijn ogen. Er was niets, helemaal niets alleen maar duisternis.
‘Wat was dat?’ vroeg Harry hees van het slapen.
‘Ik’ piepte ik. Ik wreef met mijn hand over mijn pijnlijke schouder.
‘Waar zijn we?’ vroeg ik terwijl ik even gauw rond keek. Mijn ogen bleven hangen op een deur waar een briefje op hing. Ik stond langzaam op wat gebonk in mijn hoofd op leverde, maar toch wou ik weten wat er op het briefje stond. Het was het enige plekje in deze ruimte waar licht was. Ik wankelde even omdat ik zolang stil had gelegen en viel bijna over Zayn heen die mij nu chagrijnig aan keek. Ik kon dan wel niet zien hoe hij keek, maar dat moest gewoon. Ik stapte over Liam heen die zo te horen ook waker aan het worden was en liep verder naar het licht. Ik knipperde een paar keer toen ik er voor stond door het opeens zo felle licht.

Don’t Judge To Fast…

Stond er in bloedrode letters. Ik keek zonder te knipperen naar het blaadje wat behoorlijk pijn deed aangezien het licht al zo fel was, en zoiezo weinig knipperen niet goed was. Waarom mocht je niet niet te snel oordelen? Waar sloeg die tekst op?
‘Niall wat ben je aan het doen?’ vroeg Liam als ik het goed had.
‘Kijken naar een blaadje wat hier hangt’ zei ik droog en knipperde de tranen die zich hadden gevormd in mijn ogen weg. Ik hoorde van een paar kanten dat mensen opstonden en langzaam kwamen de jongens om mij heen staan.
‘Waarom is het hier eigenlijk zo donker?’ piepte Zayn toen hij bij het licht aan kwam.
‘Misschien is de stroom uit gevallen…’ zei ik dom. Liam rolde even met zijn ogen.
‘Dat kan niet, want anders deed het licht het hier niet…’ zei Liam met een hese stem, wacht eens wanneer had hij zijn stem weer terug?!
‘Liam je kan praten!’ riep ik overdonderd. Liam begon te glunderen en mompelde een paar woorden waar ik niet veel van begreep. Het licht begon echt heel erg pijn te doen aan mijn ogen en ik liep naar terug het donker in. Dat was ook niet bepaald fijn, maar ik had tenminste geen pijn. Met een klap liep ik tegen de muur aan en ik liet me maar omlaag zakken.
'Nialler was jij dat?' vroeg Louis half lachend. Ik maakte een instemmend geluidje en ze begonnen te lachen. Mij gewoon vierkant uit te lachen. Ik trok mijn benen tegen mijn borst aan en wreef even over de pijnlijke plek op mijn knie. Ik keek naar het licht en zag dat het steeds doffer werd. Ze stopten gelukkig met lachen en ze keken verbaasd naar het licht en het briefje.
'Wat gebeurd er?' vroeg Zayn zenuwachtig. Het licht sprong uit en de kamer of wat het ook was werd gevuld met duisternis.
'O nee o nee o nee wat gaat er gebeuren? Waarom is het licht uit? Waarom zitten we hier? Wat was dat briefje?' hoorde ik Zayn bang piepen. hij begon zwaarder adem te hallen en licht te hyperventileren.
'Zayn rustig nou maar ga maar gewoon even rustig zitten.' hoorde ik Liam zeggen waarna ik weer voetstappen hoorde die aan gaven dat iedereen nu ergens in de kamer zat. Zayn was nog steeds niet gekalmeerd en ik kroop naar het geluid toe en botste tegen iemand aan.
'Wie was dat?!' schreeuwde Louis geschrokken. Ik grinnikte even om zijn reactie en ging naast Zayn zitten.
'Niall wat heb jij toch met botsen vandaag' zei Louis plagerig. Ik keek naar de kant waar Zayn' stem te horen was en spitste mijn oren. Het leek alsof ik voetstappen hoorde maar die niet in deze kamer waren. Dat was vreemd. Zayn begon erger te hyperventileren en snikken verlieten zijn mond.
'Ik wil hier weg! ik wil iets zien! Dit is gewoon niet leuk meer! Kunnen we niet gewoon naar huis?!' schreeuwde Zayn woedend. Ik hoorde een deur kraken in de rechterhoek. En iedereen hield zijn adem in.
'Hallo?...' vroeg ik zacht. Geen reactie. Voetstappen kwamen naar onze richting en ik kroop wat dichter tegen Zayn aan die nu helemaal geen lucht meer leek te krijgen.
'Wie ben je en wat kom je doen?' probeerde Harry zo dapper mogelijk te klinken. Weer geen reactie. De voetstappen kwamen akelig kort bij, wat was dit?!