Last 1.

Ik neuriede vrolijk met het kerstmis liedje op de radio mee, terwijl ik door de straten van London reed. Op weg naar het vakantie huisje waar we een week zouden blijven. Een week eindelijk rust en genieten van de kerstmissfeer.
‘Niall kappen!’ schreeuwde Zayn door de auto. Ik grinnikte even, altijd als Niall in de auto zat begon hij blij te zwaaien naar de mensen in de andere auto’s wat voor Zayn enorme ergernis opleverde. Ik keek even opzij en zag dat de persoon naast ons in de auto met een arrogante blik naar ons staarde. Ik richtte mijn ogen weer op de weg en tot mijn schrik stond er een meisje midden op straat. Ze leek geen angst te hebben alleen verdriet. Haar blauwe met tranen gevulde ogen keken mij strak aan. Ik trapte zo hard als ik kon op de rem, maar ik was te laat. Net voordat de auto haar zou raken vormde ze met haar mond het woord ‘’Help’’. Piepend kwamen we tot stil stand en ik hijgde even uit.
‘Lou wat doe je?’ vroeg Harry naast me. Ik keek hem even aan en ademde rustig uit. Op een of andere manier maakte zijn groene ogen mij kalm en rustig. Door getoeter van andere auto’s besefte ik weer wat er net was gebeurd en gooide de autodeur open en sprong uit de auto waarna ik snel naar de plek toe rende waar ik het meisje zou hebben aangereden. Verbluft bleef ik stil staan en staarde naar de lege weg. Helemaal niets te zijn, nog geen een bloeddruppeltje. Hoe kon dit?, dit was niet mogelijk… Ze was er echt geweest. Ik wist het zeker. Ik keek de straat rond, maar ik kon niets van het meisje herkennen. Ik voelde opeens twee warme handen op mijn schouders en ik keek geschrokken om.
‘Louis kom je terug de auto in, andere mensen wachten op je’ zei Liam kort. Toen Liam de geschrokken uitdrukking op mijn gezicht zag keek hij mij bezorgt aan. ‘Gaat het wel goed met je?’ vroeg hij met een bezorgde stem. Ja hoor het gaat prima, ik heb net een meisje aangereden en nu is ze spoorloos verdwenen. Ik knik even kort als antwoord op zijn vraag.
‘Laten we maar gauw terug gaan voordat iemand ons nog aanklaagt’ snoer ik Liam de mond toen hij wou vragen of het wel echt goed met mij ging. Liam bleef me ongelovig aan staren ik werd er helemaal zenuwachtig van en besloot Liam maar mee terug naar de auto te trekken. Een enorme rij stond achter onze auto en mensen begonnen boos op mij te vloeken en toeterde luid. Ik startte de auto en reed met een langzaam tempo verder. Ik had geen zin om weer iemand te laat te zien en dan…
‘We zijn er, we zijn er!’ riep Niall enthousiast. Ik stopte de auto en parkeerde hem netjes in een parkeerplekje.
Nadat we waren ingecheckt en naar ons huisje werden gebracht was Liam al druk bezig met de versiering van het appartement. Ik liep naar de radio en zette hem aan. Ik verhoogde het volume een beetje en dansend liep ik door de kamer heen.
‘Stop eens Louis, ik probeer hier de lampjes uit elkaar te halen’ siste Zayn met het touw van de lampjes in zijn mond. Een heerlijke geur vulde het appartement. Niall en Harry waren koekjes aan het maken voor later.
‘Verdorie!’ riep Liam. ‘Waar staat de blik en veger? Ik heb perrongeluk een glazen kerstbal op de grond laten vallen’ mompelde Liam terwijl hij een paar kasten open en weer dicht deed. Vaag hoorde ik de radio iets zeggen over een meisje dat vermoord was en riep door het huisje dat iedereen stil moest zijn.

‘Vanmorgen rond half 4 in de ochtend is een meisje vermoord, genaamd Dilayla. Ze had donkerbruine haren en licht blauwe ogen. Mensen beschreven haar als een rustig en lief hebbend persoon. De rede waarom en wie haar vermoord heeft is nog niet duidelijk. De politie laat niets los of de dader nog vrij rond loopt of al opgepakt is. Wel ging het hoogst waarschijnlijk had er een hevig gevecht plaats gevonden en was het meisje overleden aan haar wonden. Wat wel apart was, was dat ze nog een briefje had achter gelaten met ‘’Help’’ erop. Als u meer informatie heeft dan moet u bellen naar…’

Ik draaide de radio stil en staarde verslagen voor me uit. Ze had bruine haren en blauwe ogen… Precies zoals het meisje wat ik op straat had gezien en har laatste woorden waren help geweest. Wat was dit.
‘Waarom moesten we eigenlijk stil zijn?’ schreeuwde Niall uit de keuken. Ik had het gevoel dat mijn keel werd dicht geperst en ik nooit meer adem zou kunnen halen. Wat eerst een droom vakantie leek te worden, was nu veranderd in een nachtmerrie.